Żadna kobieta nie nosi tego, czego chce: jak gala MET zamieniła ją w stajnie | Moda | Moda S

Tematem tegorocznej wystawy mody w Metropolitan Museum w Nowym Jorku, Przebudzenie mody: Śpiąca królewna Łączy dwa elementy. Świat przyrody, z jego cyklami życia i naturą samej mody, został zaprojektowany tak, aby nie trwał długo. Daje to kuratorowi wystawy, Andrew Boltonowi, okazję do porozmawiania o archiwalnych strojach i technikach konserwacji oraz o związkach pomiędzy botaniką, biologią i samą modą. Jednak tematem, o który poproszono gości ceremonii otwarcia, która odbyła się w ubiegły poniedziałek, nie było dokładnie to, ale Ogród czasu Opowieść napisana przez Ballarda z 1962 roku, w której para hrabiów obserwuje ze swojego pałacu, będącego swego rodzaju prywatną Arkadią, wesoło toczące się życie, do czasu, aż na horyzoncie dostrzegają zbliżającą się masę ludzkości. Jeśli ścinają kwiaty, kępa cofa się, aż nie ma już kwiatów do zerwania.

Ta historia, jak większość opowiadań Ballarda, nadaje się do wielu interpretacji, choć żadna z nich nie jest czarująca. Ironią jest też to, że taki jest dress code partii, której groziła demonstracja związku zawodowego Condé Nast, organizatora imprezy, domagającej się godziwych warunków pracy, która została odwołana w ostatniej chwili (i nadal jest). Powód nie jest znany.) Cofnięcie się MET polegało na tym, że Arcadia była daleko od prawdziwego świata i dostępna tylko dla kilku firm i marek, które płaciły pięć cyfr za stół (jest to impreza charytatywna, której celem jest zbiórka pieniędzy dla muzeum) oraz celebrytów, którzy im towarzyszyli te tabele. Sprawy Columbii i Rafah nie trzeba nawet wspominać, żeby nadać historii Ballarda więcej treści.

Jednak choć partia ta powstała w 1948 r., międzynarodową i powszechną popularność zyskała nieco ponad dziesięć lat temu. Goście proszeni są teraz o mniej lub bardziej trzymanie się tematu, a przede wszystkim idei mody dla mody, aby puścić wodze fantazji i ubrać się w jak najbardziej luksusowe ubrania. Nie wdając się w to, czy ciągnięcie kwiatów i nimf jest zbyt dosłownym traktowaniem instrukcji, faktem jest, że wśród gości wydarzenia wielu z nich potrzebowało pomocy kilku z nich przy chodzeniu i wchodzeniu po schodach, a ponad połowa przy ciągnięciu była zrozumiałe, że nie mają na sobie ubrania. Mogą w nim siedzieć podczas kolacji. Tam trzymały się, choć w nieco niepokojący sposób, tematu wystawy, przedstawiającej archiwalne stroje, których nie można już nosić ze względu na warunki konserwacji.

Cardi B potrzebowała ośmiu pomocników do niesienia swojej ogromnej sukni, a Tila poprosiła kilka osób, aby wniosły ją po schodach, ponieważ piaskowa sukienka przylegała do jej ciała, uniemożliwiając jej poruszanie się (później jej twórca, Olivier Rousteing, miał na tyle przyzwoitości, że ją przeciął wyłączony, żeby mógł cieszyć się imprezą); Elle Fanning musiała wspiąć się na bok przy pomocy dwóch asystentek, ponieważ jej przezroczysta sukienka, również marki Balmain, była za obcisła; Kim Kardashian bezpośrednio nie mogła oddychać swoim gorsetem i też potrzebowała pomocy, choć w jej przypadku jest to tendencja od trzech lat (z sukienką Marilyn czy z niemożliwym gorsetem Muglera). Jednak Gigi Hadid również potrzebowała pomocy, ponieważ jej sukienkę od Thoma Browne’a zaprojektowano tak, aby można ją było rozebrać, mniej lub bardziej funkcjonalną, po przejściu przez schody. W tych oprawkach nie mogły siedzieć m.in. Nicki Minaj i Sarah Jessica Parker, ani Taylor Russell z gorsetem wykonanym z żywicy imitującej drewno. W tym względzie lepiej ubierać się jak Emily Ratajkowski, Dua Lipa czy Doja Cat, czyli praktycznie nago, ale przynajmniej z niemal pełną mobilnością, jeśli moda dla mody przełoży się w 2024 roku na kobiecy bezruch w świecie mody . Wiek XVIII i XIX, z tymi gorsetami i krynolinami, które zmuszały do ​​unieruchomienia.

Błąd oczywiście nie był i nie jest ich winą. Powiedzenie, że „każdy nosi to, co chce” nie jest prawdziwe, szczególnie w tym przypadku. Nie trwało długo, zanim kontrowersja stała się znana jako: Portal obuwniczy Ponieważ zmuszono je do noszenia wysokich obcasów: „Nie można już tego wymagać od ludzi”. Kiedy w 2019 roku podczas festiwalu zdecydowała się je zdjąć, na oczach całego świata, Kristen Stewart powiedziała: „Jeśli tak, to nie proś mężczyzn, żeby nosili buty na obcasach i sukienkę, mnie też nie możesz zapytać. Bardzo niewiele kobiet nosi to, czego chce, albo ze względu na wynikającą z tego niepewność społeczną (nie pasuje to do ciebie, nie pasuje). dopasowane do Twojego wieku itp.) lub dlatego, że nie istnieje to, czego potrzebują, czyli ubrania z kieszeniami, w pasie Regulowane, zróżnicowane sylwetki, długości i rozmiary Tak naprawdę do niedawna wiele odbywających się parad napędzanych było tą uprzedmiotowieniem opartym na gorsety, nierealne rozmiary, sztywne materiały i ubrania uszyte z zaledwie kilkucentymetrowej tkaniny.

A jeśli kobiety tak naprawdę nie noszą tego, czego chcą, to co z celebrytkami, które żyją w stanie ciągłej niepewności, pomiędzy memami, krytycznymi komentarzami i wiecznym porównywaniem z tym, co noszą ich koleżanki? Przynajmniej ci młodsi. Wiele starszych gwiazd dorastało zawodowo, uczestnicząc w ceremoniach wręczania nagród, które nie nagradzały zbytnio przepychu (nawet Oscary to było coś innego), a przede wszystkim miały szczęście, że nie było ich widać w mediach społecznościowych, były już wystarczająco odsłonięte samym faktem . Bycie osobowością medialną i sławną kobietą. Jednak dzisiaj jesteśmy tak przyzwyczajeni do oceniania mody, że niektórzy znani projektanci mody stali się prawdziwymi gwiazdami, co wcale nie jest złe, wręcz przeciwnie, gdyby nie obsesja na punkcie ubioru w niektórych przypadkach. Osiąga to absolutnie surrealistyczne granice: nie chodzi tylko o to, że Zendaya nie mogła siedzieć ani poruszać się w tej zbroi Muglera podczas promocji Wydmy piaskowe 2 Albo że Anya Taylor-Joy potrzebowała pomocy w reakcji na zwyżkowy obraz akcji Rabana; Aż strach wyobrazić sobie, jaki proces i presja musiały towarzyszyć uczestnikom, aby zdobyć te dzieła sprzed pięćdziesięciu, sześćdziesięciu lat, które przed całym tym cyrkiem były przedmiotami z pokazów mody i muzeów, a nie ubraniami, które można było wykorzystać na prawdziwych modelkach. zasięg informacyjny.

Tak naprawdę godziny (setki) zainwestowane w każdą suknię MET Gala i ostateczne wykorzystanie niektórych z tych sukienek (czyli niczego) sprawiają, że te dzieła bardziej przypominają muzea niż gwiazdy. Dla nich modeling to tylko zabieg, który zmienia ich w żywą modelkę, ale jak gwiazdy decydują się na noszenie sukienek, nie pozwalając sukience ich nosić w takim scenariuszu? Istnieją ekstrawaganckie, innowacyjne i innowacyjne mody, którym nie trzeba pomagać, ale wydaje się, że nie są one zbyt obecne w mediach. Rzecz w mediach polega na tym, aby wyglądać tak pięknie, że ledwo można oddychać samodzielnie, aby inne media, sieci i wszystkie osoby zaangażowane w tę branżę mogły oddychać szczęśliwie. Być może temat MET został w końcu uszanowany: niestety czasami upływ czasu nie ma wpływu na modę, która pozostaje prywatną arkadią, która nie chce, aby zbliżał się do niej świat zewnętrzny.