Cztery powody, dla których zamach stanu przeciwko Allende w Chile z 11 września 1973 r. był tak symboliczny

Więc dlaczego się stałeś Symboliczny fakt?

50 lat po zamachu stanu BBC Mundo przedstawia cztery powody, dla których wydarzenia w Chile miały tak międzynarodowy wpływ.

Salvador Allende był nie tylko przywódcą.

To było chilijskie Pierwszy w historii socjalista, który doszedł do władzy w głosowaniu powszechnymCo natychmiast uczyniło go postacią światową. Pomimo niezaprzeczalnych podziałów, jakie spowodował – i nadal powoduje – w swoim kraju, jego osobowość i projekty za granicą cieszyły się dużym uznaniem.

Salvador Allende był zafascynowany Dużo współczucia w Europie i na świecie. Nie był bohaterem rewolucyjnym jak Fidel Castro czy Che Guevara. Ani populizm. Był politykiem starej szkoły, negocjował i rozmawiał” – powiedział BBC Mundo. Dawid Lymanbadacz na Uniwersytecie w Cambridge, specjalizujący się w studiach nad Ameryką Łacińską.

„W przeciwieństwie do tego, co stało się z innymi siłami w Ameryce Łacińskiej, takimi jak peronizm, Chilijski Sojusz Jedności Ludowej „Miało oddźwięk i powiązania z innymi krajami”.

„Z tego powodu jego przedwczesna śmierć wywołała wielki szok i rozczarowanie” – mówi ekspert. „Atak na tak pokojową propozycję, pomimo oczywistych trudności, jakie się z nią wiązał, był dla wielu bardzo szokujący”.

Miej podobne zdanie Camila VergaraDoktor teorii politycznej i pracownik naukowy Uniwersytetu w Essex w Wielkiej Brytanii.

„Allende był osobą szanowaną, bo szanował zasady gry. Przypomnijmy, że Che Guevara dał mu egzemplarz swojej książki, a w dedykacji napisał: „Dla kogoś, kto będzie taki sam, ale w inny sposób” „.”

Być może jednym z momentów, który najlepiej odzwierciedla tę reputację, jest historyczne przemówienie, które wygłosił na konferencji Generalne Zebranie Narodów Zjednoczonychwe wrześniu 1972 r.

Naukowiec wyjaśnia: „W tym przemówieniu Allende potępił to, co dzieje się w Chile i rolę korporacji transnarodowych w ingerencji w suwerenność narodową; O tym, jak ma związane ręce, jeśli chodzi o ustalanie polityki publicznej.

„To przemówienie humanitarne, wykształcone i prawdziwe Co rezonuje do dziś.

A kiedy skończył, powitano go owacją na stojąco, która została powtórzona dopiero w 2013 roku, kiedy to samo loże zajął Nelson Mandela.

Według Vergary zamach stanu na Allende rozumiano jako „brutalny koniec ruchu robotniczego na całym świecie”.

„To koniec obietnicy prawdziwie popularnego rządu „To było bardzo beznadziejne dla Europy i dlatego ma to taki sens”.

Analitycy są zgodni, że oprócz tego Chile było postrzegane jako kraj o długich tradycjach demokratycznych.

Dojście do władzy lewicowego przywódcy w 1970 r., który rzucił wyzwanie Stanom Zjednoczonym w niesamowitych czasach, było tego kolejnym dowodem.

Innym powodem, dla którego 11 września 1973 r. nadal uważa się za przełomowy, jest wiele zdjęć, które rozeszły się po całym świecie ze względu na szeroki oddźwięk w prasie międzynarodowej.

I stali się kreatywni.

Zauważył, że „można go opisać jako pierwszy zamach stanu w Ameryce Łacińskiej, o którym pisała zachodnia prasa od jego początków aż do jego realizacji, a nawet jego konsekwencji”. Christian Gustafsson, Specjalista ds. wywiadu i bezpieczeństwa z Uniwersytetu Brunel w Londynie w wywiadzie opublikowanym przez BBC Mundo w 2013 r.

„To były obrazy, które wywarły ogromny wpływ” – mówi. Michael Reed, Brytyjski pisarz i dziennikarz, ekspert w Ameryce Łacińskiej.

„Zwłaszcza atak samych chilijskich sił powietrznych na La Monedę. „Bombardowali ich pałac prezydencki”. Dodaje do BBC Mundo.

Dla Camili Vergary było to jeszcze bardziej szokujące w Europie, ponieważ część działań prowadzonych przez wojsko była powiązana „Z wizualną pamięcią niemieckiego ruchu faszystowskiego”.

„Mówię o spaleniu książek lub ośrodkach detencyjnych” – mówi historyk. „To było bardzo mocne”.

„Ponadto były rzeczy, które były lepiej znane za granicą… W Chile było dużo ukrywania i cenzury” – podsumowuje Vergara.

Osobowość Pinocheta jako przywódcy zamachu stanu miała również wielkie wpływy międzynarodowe.

Choć jego zwolennicy wierzyli, że ocalił Chile przed wyniszczającym kraj rządem, stał się jedną z ikon łamania praw człowieka na świecie.

Co więcej, Pinochet spędził u władzy wiele lat (w sumie 17 lat), w przeciwieństwie do generałów, którzy następowali po sobie na przykład w dyktaturach Argentyny i Brazylii.

Dla Alana Angella, pracownika akademickiego Uniwersytetu Oksfordzkiego i specjalisty ds. polityki Ameryki Łacińskiej, wirusowe zdjęcia Pinocheta w ciemnych okularach stanowią „niemal parodię wizerunku dyktatorów”.

„Armia chilijska była bardziej skuteczna w swojej brutalności. Celowali bardziej precyzyjnie w podejrzanych bojowników. Mieli więcej informacji. I mniej sprzeciwu. „Nie musieli mieć do czynienia z montoneros, tupamaros…” Angel powiedział BBC Mundo w artykule z 2013 roku.

Według kilku komisji prawdy, łączna liczba ofiar została oficjalnie sklasyfikowana w Chile To 40 tysięcy 175 osóbW tym egzekucje polityczne, zaginieni więźniowie oraz ofiary zatrzymań politycznych i tortur.

Badacz David Lehman uważa, że ​​kolejną istotną kwestią jest to, że „w oparciu o to, co wydarzyło się w Chile, Prawa człowieka uległy profesjonalizacji Nie tylko w Ameryce Łacińskiej, ale także na świecie.

„Było dużo solidarności. I w przeciwieństwie do Argentyny i Brazylii, które również miały reżimy wojskowe, w tym przypadku rozkwitły organizacje wspierające ofiary prześladowań. Duża część międzynarodowych zmagań toczyła się wokół Chile, ponieważ był to kraj cieszący się oddźwiękiem i atrakcyjnością.„, wyjaśnia Lehmann.

Ekspert twierdzi, że np. w Wielkiej Brytanii stworzono program pomocowy, aby ratować kadrę naukową i studentów, a to samo powtórzono w innych krajach.

„Rządy otworzyły przedstawicielstwa dyplomatyczne, aby zapewnić oficjalne wsparcie, co jest bardzo rzadkie i co nie miało miejsca w innych przypadkach. Osoby ubiegające się o azyl zostały rozpoznane. „To było szaleństwo. Domy ambasad Szwecji i Francji były pełne uchodźców.”

„Zamach stanu w Chile wyznacza początek większego skupienia się na prawach człowieka na integralności fizycznej, rozumianej jako znęcanie się lub tortury” – mówi Camila Vergara.

„Pojawia się A Większe zaangażowanie Europy w prawa człowieka.

Michael Reid zgadza się i dodaje to Aresztowanie Pinocheta w Londyniew 1998 r., było także kamieniem milowym w debacie na ten temat.

„Nadało ton powszechnej jurysdykcji przeciwko zbrodniom przeciw ludzkości” – mówi.

Wygnanie polityczne w czasach dyktatury Pinocheta stanowi największy ruch migracyjny w historii Chile. Oprócz ponad 200 000 osób zmuszonych do opuszczenia kraju.

Ta masowa alienacja, która dotarła do krajów takich jak Argentyna, Meksyk, Kuba, Włochy, Szwecja i Niemcy, skłoniła wielu obcokrajowców do okazania solidarności z tym, co działo się z powodu reżimu wojskowego.

Być może jednak ważniejsza od wielkości imigracji jest skala imigracji Poziom organizacji politycznej i kulturalnej, jaką ta diaspora miała na świecie.

„Wielu wygnańców otrzymało wykształcenie polityczne i ekonomiczne. Mogli bardzo łatwo włączyć się w lewicę europejską i latynoamerykańską”.

Tym samym Chilijczycy pozostawili ważny ślad w miejscach, w których zamieszkali. Jednym z obszarów, w którym było to oczywiste, była muzyka.

Wygnańcy mogli tworzyć i publikować Pieśni protestacyjne Co do dziś rozbrzmiewa na całym świecie.

„Wielu z tych, którzy wyjechali, to nie tylko piosenkarze, ale także aktywiści, którzy oddali życie za wyzwolenie ludzi” – wyjaśnia Camila Vergara.

„Była bardzo wyraźna epopeja, ponieważ brutalne represje nie miały półtonów. Powstała wówczas niemal niewidoczna sieć solidarności, Gdzie obcokrajowcy dzielili się swoimi zmaganiami, piosenkami i hymnami protestu„, dodaje.

Wielu artystów La Nueva Canción Chilena, społecznego ruchu muzycznego zrodzonego w latach 60. XX wieku, było ofiarami dyktatury, m.in. Wiktor JaraKtóry był torturowany i zabity na starym chilijskim stadionie, który dziś nosi jego imię.

Jego twórczość stała się międzynarodowym punktem odniesienia dla pieśni protestacyjnych.

Inni pozostali przy życiu muzycy wywieźli swoje piosenki na wygnanie. Inti Elimani podtrzymał chilijski płomień we Włoszech, podczas gdy Patricio Mann zrobił to z Kuby i Francji.

Grupa Quilapayún została założona w tym samym kraju. Jego symbolika „Zjednoczeni ludzie nigdy nie zostaną pokonani” Pozostało ono w pamięci światowej i do dziś jest powtarzane na ulicach wielu miejsc na całym świecie. I w różnych językach.

*Z przygotowaniem Dalii Ventury.

Pamiętaj, że możesz otrzymywać powiadomienia z BBC Mundo. Pobierz nową wersję naszej aplikacji i aktywuj ją, aby nie przegapić naszych najlepszych treści.