Warsztaty medycyny narracyjnej w związku z dawstwem i przeszczepianiem narządów – sztuka i kultura

W czwartek 6 czerwca 2023 roku odbyły się warsztaty pt. „Medycyna narracyjna O dawstwie i przeszczepianiu narządów” na Uniwersytecie Favaloro.

Akcja ta została zorganizowana przez Dyrekcję Pielęgniarstwa i Poradnictwa Uniwersyteckiego ww. placówki i skierowana była do nauczycieli i studentów posiadających doświadczenie w opiece nad pacjentami po przeszczepieniu narządów oraz pracowników służby zdrowia szpitala uniwersyteckiego działającego przy tej placówce.

Koordynatorką była Pani Elizabeth Gotthelf, Członek Zarządu SAMEN (Argentyńskie Towarzystwo Medycyny Narracyjnej).

Pierwsze pytanie, jakie sobie zadaliśmy, projektując warsztaty z Lic.. Adriana Cameo, dyrektor ds. zawodu pielęgniarki, brzmiało: „Co MN może wnieść do dawstwa i przeszczepiania narządów?”

Wnioskujemy, że dawstwo i przeszczepianie narządów to złożony proces, w który zaangażowany jest dawca i jego rodzina. Dla biorcy i jego rodziny, dla dużego i różnorodnego zespołu medycznego, dla całego społeczeństwa, zmuszając wszystkich aktorów do podejmowania decyzji w krytycznych momentach: między życiem a śmiercią.

Dla bezpośrednich bohaterów przeszczep oznacza przerwę w biografii, bo oznacza rezygnację z teraźniejszości i przyszłości, zebranie nowych działań i znaczeń oraz przekierowanie codzienności. Nie ma wątpliwości, że procesy te wiążą się z poważnymi skutkami emocjonalnymi i społecznymi, które wpływają na oczekiwanie, przygotowanie, interwencję i powrót do domu.

Dla profesjonalistów towarzyszenie i interweniowanie w tym procesie wymaga naukowo-technicznej wiedzy, a jednocześnie umiejętności możliwie najskuteczniejszego komunikowania się, zawierania i słuchania. Ale trzeba także rejestrować wpływ na sferę emocjonalną jednostki, w obliczu śmierci i powrotu do zdrowia w przypadkach, gdy najlepsze praktyki nie wystarczą, aby uratować życie.

Podczas warsztatów MN postanowiliśmy zapewnić doświadczenie pilotażowe, które umożliwiłoby uczestnikom:

• Komunikowanie się na temat humanitarnych aspektów dawstwa i przeszczepiania narządów.
• Zidentyfikuj wpływ tych procesów na zaangażowanych specjalistów.
• Wzbogacaj perspektywy, dzieląc się historiami, które pozwalają ci dalej rozwijać umiejętności komunikacyjne potrzebne do pracy ze współpracownikami, pacjentami i członkami rodziny.

W działaniu wzięło udział trzydziestu uczestników, którzy nie mieli żadnego doświadczenia z tego typu propozycjami. Zaczynamy od kilku pytań przekrojowych:

• W jaki sposób narracje wpływają na sposób, w jaki postrzegamy, rozumiemy i komunikujemy się z innymi?
• W jaki sposób narracje wpływają na sposób, w jaki postrzegamy, myślimy i czujemy o sobie?
• Co narracje mają wspólnego ze sposobem, w jaki się zachowujemy?
• Jakie miejsce zajmują narracje w praktykach zdrowotnych?

Pytania nie miały na celu poszukiwania jednej odpowiedzi sformułowanej w oparciu o jakieś argumenty. Jego funkcją było służyć jako tło dla kolejnego eksperymentu. Zaczęło się od pracy opartej na zdjęciach i tekście stworzonym przez koreańskiego pisarza i ilustratora Jimmy’ego Liao w roku, w którym choroba zmusiła go do pozostania w izolacji w szpitalu.

Zasoby te wywołały dyskusję, w której szybko pojawiły się porównania z przypadkami pacjentów oczekujących na przeszczep narządów lub przebywających w szpitalu po zabiegach chirurgicznych.

Czytamy tę historię na głos „Czekając na serce”, darmowa adaptacja „Serce Rabinala” z książki „Dwunastu chorych”. Życie i śmierć w szpitalu Bellevue autorstwa Erica Mannheimera. Uczestnicy warsztatów pisali o reakcjach, jakie wywołała w nich ta powieść.

Jeden z uczestników, absolwent pielęgniarstwa, pedagog i specjalista intensywnej terapii, pozwolił nam zreprodukować tutaj opracowany przez siebie tekst:

Ta historia wzbudziła we mnie nostalgię, zwłaszcza za sytuacjami, których dotyczyła w moim życiu zawodowym.

Nostalgia to uczucie, które moim zdaniem pozwala nam połączyć się z naszą istotą, naszymi emocjami, naszą przeszłością i teraźniejszością: myślę, że często pomaga nam to leczyć lub uczyć się… jak zawsze mówię, „wyciągnięte wnioski”. Są to lekcje, których się nauczyłem i które bez wątpienia przenoszę na mój poziom osobisty i zawodowy, niemal jako wspólny temat.