„Nikt nie proponuje stworzenia prawdziwego państwa opiekuńczego”.

„Nie mieliśmy wystarczającego wzrostu i nie mieliśmy włączenia społecznego. Co więcej, stworzyliśmy większe nierówności niż miało to miejsce. Nie ma zasadniczej różnicy pomiędzy poprzednią strategią rządu prezydenta Lópeza Obradora a strategią tej rząd postępował aż do obecnej.” W dobrej wierze, faworyzując tych, którzy nie korzystają z ochrony socjalnej, podwoił ilość zasobów dla tej gospodarki nieformalnej, co czyni ją na razie bardziej znośną, ale to w przyszłości stwarza ogromne Meksykanów, 60% meksykańskich pracowników twierdzi, że „zestarzeją się bez emerytur, bez ochrony socjalnej i bez możliwości samodzielnego utrzymania tych emerytur”.

Potwierdza to historyk i pisarz dotyczący Forum Nexus: „Co poszło nie tak? Meksyk 1990-2023”, który zgromadzi dzisiejszych i przyszłych analityków i myślicieli, takich jak José Casar, Ricardo Becerra, Valeria Moy, Santiago Levy, Mariana Campos, Jorge G. Castañeda, Gonzalo Hernández Lecuña, Jesús Silva Herzog Márquez, Salomon Czertorevsky. Gerardo Esquivel, Denis Merker i on sam na Międzynarodowych Targach Książki w Guadalajarze.

Forum, podzielone na trzy tabele analityczne, wywodzi się z artykułu „Co poszło nie tak? Meksyk 1990–2023” autorstwa Santiago Levy’ego i Luisa Felipe Lópeza Calvy, w którym wykazano, że w Meksyku w latach 1990–2023 miała miejsce awaria strukturalna, co ma związek z faktem, że kraj nie osiągnął wzrostu gospodarczego przy włączeniu społecznym, nie mówiąc już o prawdziwym państwie opiekuńczym. Mówi, że pomijając bezpieczeństwo publiczne, palący sektor naszego życia publicznego, centralną kwestią dla przyszłości Meksyku jest utworzenie prawdziwego państwa opiekuńczego. Ale to jest kraj, którego nie widać.

„Nie widać tego na horyzoncie, ponieważ implikuje coś, o czym nikt nie chce rozmawiać, czyli ukierunkowaną na to reformę fiskalną, tak jak społeczeństwo meksykańskie za pośrednictwem rządu federalnego płaci za edukację publiczną, więc musi płacić za system zabezpieczenia społecznego. Zdrowie i opieka medyczna” – mówi Aguilar-Kamin. Emerytury, ochrona we wszystkich obszarach i ubezpieczenie na wypadek bezrobocia dla wszystkich Meksykanów, ponieważ są Meksykanami.

Mówi, że propozycja ta nie jest „choćby odległa” od żadnego z poprzednich kandydatów na Prezydenta RP i oni nie chcą jej przedstawiać. Dobre jej podniesienie oznacza pobieranie podatków i jest to pomysł bardzo „antypopularny”, ale należy go dobrze podnieść.

„Nie radzę, aby którykolwiek z kandydatów wypowiadał się z tym na głos, ale chciałbym – i taka jest intencja forum – aby przyjrzeli się, przeanalizowali problem i zadali właściwe pytanie, ponieważ tutaj chodzi o to, będzie cię to kosztować 4% lub 5% PKB i zapłacisz ogromną kwotę podatków.” , ale w zamian za to ty i cała twoja rodzina, podobnie jak w szkołach publicznych, będziecie mieli dostęp do wszystkich gwarancji socjalnych stworzonych przez kraj w zakresie opieki medycznej, ubezpieczenia na wypadek bezrobocia i emerytur. Więc to będzie cię drogo kosztować, to prawda, ale zyskasz bezcenne aktywa, których nie masz.

Aguilar-Kamen upiera się, że artykuł Levy’ego i Lópeza Calvy pokazuje, że jest to złożona, ale pilna kwestia w obliczu 60% Meksykanów, którzy w ciągu kilku lat przejdą na emeryturę: „Tak, to złożona kwestia, tak, ale to jest sedno jednego z głównych problemów strukturalnych Meksyku i nie jest to kwestia lewicy czy prawicy, to jest podstawa, na której kraje muszą mieć możliwość wzrostu, rozwoju i stawania się, czego, jak sądzę, wszyscy chcemy Meksyk, demokratyczny kraj państwo, „państwo dostatnie i sprawiedliwe”.

Intelektualista podkreśla, że ​​warto o tym myśleć w inny sposób i myśleć o tym w sposób bardziej strukturalny i bardziej globalny oraz że może to być podstawą poprawy produktywności, a tym samym generowania bogactwa w warunkach integracji społecznej. I ochrona socjalna dla wszystkich.

Zwraca uwagę, że w ciągu tych sześciu lat nasiliła się strategia przekazywania pieniędzy i zasobów nieformalnej części gospodarki i chociaż nikt nie może być przeciwny temu, aby ludzie dostawali to, co otrzymują, problem w tym, że utrwala to schizofrenię strukturalną gospodarki. Gospodarkę, która w przyszłości stworzy kraj, w którym będą miliony starszych ludzi pozbawionych jakiejkolwiek ochrony, bo nie będzie ich stać na to, co im się da.

„To, co dali wcześniej i to, co dali teraz, nie będzie dla nich wystarczające i jeśli kraj będzie kontynuował swój średni wzrost, i nie zapominajmy, że w ciągu tych sześciu lat kraj zakończy rok 2024 ze średnim wzrostem 0, 0,1 lub 0,5, czyli bardzo mało. Ponadto kraj ze spowolnioną gospodarką nie będzie miał wystarczających podatków i zasobów, aby nadal finansować te programy społeczne.

Redaktor i dyrektor Nexos opowiada o politycznym wykorzystaniu oprogramowania społecznościowego w ciągu tych sześciu lat. „Widzimy zastosowanie polityczne. Nie sądzę, żeby istniał rząd, który stwierdziłby bardziej bezczelnie i wyraźniej, że wykorzysta to w kwestiach wyborczych”.

Z tego punktu widzenia Aguilar-Kamen kładzie nacisk na ducha, który charakteryzował artykuł „Co zawiodło? Meksyk 1990-2023”, co motywuje tę dyskusję do zorganizowania w FIL w Guadalajarze, „duch jest taki, że faktycznie można ją umieścić w porządku obrad następnego rządu, niezależnie od tego, kto wygra, jako punkt do poważnej refleksji, przynajmniej na poważną debatę na temat przekierowania wszystkich zasobów.” Dziś przeznaczane na programy społeczne i utrzymanie instytucji zabezpieczenia społecznego w formalnej ekonomii, gdyby to wszystko można było połączyć w służbę kompleksowego państwa opiekuńczego, a w każdym razie spójrz, ile brakuje nam, to ukończenie projektu i przedstawienie go jako uniwersalnego dobra publicznego dla przyszłych pokoleń Meksykanów.

Intelektualista wskazuje, że jest to kwestia strukturalna oraz długi i historyczny błąd w projektowaniu kraju, który doprowadził do powstania dwóch wielkich „dychotomicznych” części: gospodarki formalnej, która płaci podatki, i gospodarki nieformalnej, która ich uchyla, ale to jest gdzie stanowi 60% populacji Meksyku. „To był ten sam błąd, z wieloma niuansami, ale zasadniczo jest to ten sam błąd, który popełnił cały neoliberalizm i cała czwarta zmiana, ponieważ się nie zmienił. W tym sensie, że nie byli inni”.