Krytyka „Akcji Jacinto” w polowaniu na homoseksualistów w komunistycznej Polsce

Chociaż tak zwana „Operacja Jacinto” wymierzona w członków społeczności LGBTQI+ w latach 1985-1987 była w Polsce realnym projektem nagraniowym, fabuła nie była oparta na prawdziwej historii, ale na historycznym wydarzeniu.

Choć oficjalne powody podawane przez komunistyczną dyktaturę dla „Operacji Jacinto” były takie, że była to najskuteczniejszy sposób zapobiegania rozprzestrzenianiu się wirusa HIV, zwalczania prostytucji i monitorowania gangów przestępczych, rzeczywistość była znacznie gorsza. Od lat 70. polski aparat bezpieczeństwa zatrudniał ludzi do chwytania homoseksualnych intelektualistów i artystów. Później władze zmusiły tę ostatnią grupę do szpiegowania ich kolegów, którzy mieli poglądy uznane za sprzeczne z rządem. W ramach „Operacji Jacinto” reżim zebrał informacje o około 11 000 osób. Ten tajny plan został ukończony w 1987 roku.

Operacja Jacinto (Hiacynt, 2021), definitywny thriller nawiązujący do filmu Noir, przenosi nas do lat 80., w Warszawie, gdzie młody policjant Robert (Tomasz Zietek) wykonuje polecenia rodziny. Według jego własnych przekonań, jest zmuszony „odnaleźć sprawcę” morderstwa pośród tego, co jego ojciec, tajny funkcjonariusz policji, nazywa „Operacją Jacinto”. Niezadowolony z wyniku śledztwa Robert konfrontuje się ze swoimi wewnętrznymi demonami i postanawia poznać prawdę.

Reżyseria Piotr Domalewski, in Operacja Jacinto Wszystkie elementy kryminalnego thrillera doskonale współgrają z klasyczną strukturą, ale z jednej strony leci w dusznym otoczeniu, które zachęca do tworzenia różnych klimatów, które starają się wywołać napięcie za pośrednictwem policyjnej sieci. Zabawa z wypartymi pragnieniami swojego bohatera. Wszystko ustrukturyzowane przez wizualizację stało się sepią, przywodzącą na myśl wcześniejsze czarne gliny i imponującą rekonstrukcję tamtego okresu.