Wybory we Włoszech: dlaczego w ciągu mniej niż 80 lat utworzono 70 rządów

W sumie 31 włoskich polityków pełniło funkcję premiera. W tym samym okresie Niemcy miały zaledwie dziesięciu kanclerzy i 24 rządy.

Najdłużej był drugi rząd Silvio Berlusconiktóry mieszkał w Palazzo Chigi, historycznej rzymskiej siedzibie zarządu, w latach 2001-2005 przez okres 3 lat, 10 miesięcy i 12 dni.

Od powstania państwa włoskiego, w 1861 r., tylko faszystowski przywódca Benito Mussoliniego (1883-1945) najdłużej sprawował urząd.

Z drugiej strony Aminator Fenfani miał wątpliwy zaszczyt być najkrótszym premierem we współczesnej historii Włoch, piastując to stanowisko tylko przez 21 dni: od 18 stycznia do 8 lutego 1954 roku.

Ale to nie był wyjątek.

W rzeczywistości spośród 69 rządów, które do tej pory miały Włochy, 12 trwa od 3 do 6 miesięcy, a dwa nawet krócej niż 3 miesiące.

Kilka z nich powstało latem, a Włosi sprytnie ochrzcili je „gubernatorem Planeri”, dosłownie Rządy sezonu kąpielowegoAby podkreślić jego efemeryczną skuteczność i krótki czas trwania.

Po pierwsze, należy wyjaśnić, że Włochy, w przeciwieństwie do zdecydowanej większości krajów amerykańskich, są republiką parlamentarną: jej elektorzy są wybierani co 5 lat 630 posłów s 315 senatorów.

Premier, formalnie zwany premierem, musi mieć większość zarówno w Izbie Reprezentantów, jak i Senacie, aby rządzić.

W tym celu musi negocjować nominację członków swojego rządu z partiami reprezentującymi większość w Kongresie, ponieważ każdy nowy rząd musi otrzymać wotum zaufania od parlamentu.

W szczególności Mario Draghi złożył rezygnację po tym, jak populistyczny Ruch Pięciu Gwiazd (M5E), jego główny partner w koalicji rządowej kierowanej przez byłego prezesa Europejskiego Banku Centralnego od lutego 2021 r., postanowił nie popierać propozycji zaufania w Senacie. .

Draghi kierował koalicją jedności narodowej, w której uczestniczyły prawie wszystkie partie w parlamencie, z wyjątkiem Georgia Meloni Brothers z Włoch.

Prezydent Włoch Sergio Mattarella nie przyjął dymisji, nakłaniając go do podjęcia próby odbudowania koalicji w parlamencie.

Wiele związków zawodowych, pracodawców, różnego rodzaju organizacji, a nawet Kościół katolicki prosiło go o kontynuowanie. Ale tydzień później kilku partnerów koalicyjnych – M5E, Forza Italia i La Liga – wycofało swoje poparcie parlamentarne od Draghiego i doprowadziło Włochy do nowych wyborów.

Jednak sama struktura instytucjonalna Włoch nie wyjaśnia, dlaczego rządy są krótkotrwałe.

Wręcz przeciwnie, Gianfranco Pasquino, emerytowany profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Bolońskim, stwierdza: Trzy główne powody Wyjaśnij tę anomalię.

Pasquino wyjaśnia BBC Mundo, że „w pierwszej fazie republiki”, która trwała od 1946 do 1992 roku, w okresie naznaczonym na arenie międzynarodowej konfrontacją z czasów zimnej wojny, „nie było zmian między stronami”.

Ani Włoska Partia Komunistyczna – największa wśród zwolenników w Europie Zachodniej – ani neofaszyści nie mogli rządzić i dlatego jedyną możliwością zmiany przywódców i polityki była zmiana rządów.

Większość z tych prezesów była kierowana przez partię centrową Chrześcijańscy Demokraci (DC)czasami przy wsparciu 4 lub 5 innych małych partii.

Tu leży drugi powód, dla którego Paschino wyjaśnia krótką kadencję włoskich dyrektorów.

„Przez te lata demokracja chrześcijańska miała w sobie aż dziewięć przeciwstawnych frakcji. Dlatego rządy zmieniały się w zależności od układu sił między tymi frakcjami”.

Wyjaśnia to również, dlaczego niektórzy z historycznych przywódców tej formacji politycznej kierowali kilkoma rządami, gromadząc kilka lat urzędowania.

Tak jest na przykład od Giulio AndreottiPrzez blisko 70 lat życia politycznego był siedmiokrotnym premierem, ośmiokrotnym ministrem obrony i pięciokrotnym kanclerzem, a także dziesiątkami innych stanowisk instytucjonalnych.

Jednak tylko dwóch prezydentów było w stanie utrzymać się u władzy przez ponad pięć kolejnych lat: Alcide de Gasperi, który był w latach 1946-1953; Aldo Moro w latach 1963-1968.

Wreszcie trzeci powód odnosi się do: Rozdrobniony i różnorodny charakter dzisiejszego włoskiego społeczeństwa.

„Tworzy to wielopartyjny system polityczny, który utrudnia tworzenie stabilnych koalicji” – dodaje Pasquino.

Zasadniczo Lorenzo Brigliasco, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Bolońskim, wyjaśnia, że ​​„włoski system polityczny od lat 50. do wczesnych lat 90. był niestabilny pod względem rządów, ale w rzeczywistości można powiedzieć, że był bardzo stabilny, ponieważ rządzili się sami – Chrześcijańscy Demokraci – przez 48 generała”.

Od lat 90. te tradycyjne partie, które utrzymały system polityczny Upadła i spłukała z powodu różnych skandali.

Wtedy oniIm słabsze partie, tym bardziej osobistebez silnej organizacji lub powiązania ideologicznego, które jest zalążkiem niestabilności politycznej przez ostatnie 30 lat, mówi Brigliasco, który prowadzi również magazyn dziennikarstwa cyfrowego YouTrend.

Ta niestabilność ustąpiła, według akademii, „chaos polityczny” To było charakterystyczne dla tej legislatury, w której trzy rządy zastąpiły się nawzajem pod przewodnictwem dwóch różnych premierów (Giuseppe Conte z M5E i Draghiego Niezależnego), z trzema bardzo różnymi koalicjami.

Jej początki w dużej mierze sięgają wyniku wyborów z 2018 r. Populistyczna partia M5E zdobyła ponad 300 mandatów, ale zdecydowana większość jej posłów była niedoświadczona, ponieważ nigdy wcześniej nie była w polityce. „Doprowadziło to do Nieprzewidywalny ustawodawca– mówi Brigliasco.

The apostata To kolejna przyczyna szalejącej niestabilności politycznej we Włoszech.

Spośród 945 posłów i senatorów wybranych w 2018 r. prawie 400 zmieniło partie do końca kadencji.

„Ponieważ partie są słabsze, nie mogą za bardzo kontrolować swoich zastępców” – wyjaśnia Brigliasco. Chroni je również włoska konstytucja: Nie mają mandatu obowiązkowegoDzięki temu mają niezależność głosowania i swobodę zmiany przynależności politycznej.

Jednym ze skutków tej słabości jest szybkość, z jaką zmienia się opinia publiczna, prowadząca do upadku niektórych partii i powstania nowych.

„Debata polityczna stała się bardziej płynna”Brigliasco argumentuje: „Ludzie mają słabsze związki z partiami i ideologiami, mają tendencję do formułowania opinii na temat indywidualnych spraw, a nie światopoglądów i mają mniej czasu na politykę, ponieważ są bombardowani różnymi treściami w mediach społecznościowych”.

A wszystko to prowadzi do konfliktWedług menedżera YouTrend: „Chociaż ludzie są zmęczeni polityczną niestabilnością, są prawie zmęczeni każdym, kto rządzi”. Piekielna biel gryzie swój ogon.

Według Pasquino, ta konkretność ma głębokie konsekwencje polityczne i gospodarcze, a najbardziej oczywistym jest: Brak możliwości programowania w perspektywie średnio- lub długoterminowej.

„Niktowi nie udało się rządzić w ciągu pięciu lat, jakie trwa legislatura”, ubolewa dziekan włoskich politologów. „Ma to konsekwencje w sferze gospodarczej, ponieważ jeśli rząd nie jest w stanie zaprogramować, firmy, zarówno włoskie, jak i zagraniczne, porzucają inwestycje i marnują ogromne zasoby dla kraju”.

Godzina nowego rządu zaczyna się jutro, a statystyki podają, że to okres 13 miesięcy.

Możesz teraz otrzymywać powiadomienia z BBC News World. Pobierz i aktywuj nową wersję naszej aplikacji, aby nie przegapić naszych najlepszych treści.