Supernowa, która zniknęła w 2019 roku, pojawi się ponownie za kilka lat dzięki efektowi soczewkowania grawitacyjnego

Dziesięć miliardów lat temu, na długo przed uformowaniem się naszego Układu Słonecznego, potężna eksplozja wyrzuciła ogromne ilości wysokoenergetycznego światła. Gwiazda zginęła w niesamowitej supernowej i chociaż zdarzyło się to dawno temu, błysk pojawił się w 2016 roku i zniknął w 2019 roku. Ale jeśli go przegapiłeś, nie martw się: ponownie widzimy eksplozję.

Supernowa została zauważona przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a przez zespół francuskich, amerykańskich i duńskich naukowców. Analizując dane w podczerwieni z Hubble’a z określonej części kosmosu, zespół zdał sobie sprawę, że trzy źródła światła widziane w 2016 roku zniknęły do ​​2019 roku. Okazało się, że wszystkie trzy źródła światła pochodziły z jednej eksplozji, ale światło dotarło różnymi drogami. do obiektywu Hubble’a. Co ciekawe, oczekuje się, że kolejny punkt świetlny z eksplozji uderzy w Ziemię w 2037 r. – za kilka lat, zgodnie z obliczeniami zespołu. Dochodzenie ogólny hoy en astronomia przyrody.

Pojawienie się supernowej znalezionej w galaktyce MRG-M0138 wynika z zasady zwanej soczewkowaniem grawitacyjnym. Kiedy fotony (cząstki światła) są emitowane z kosmicznego źródła, wystrzeliwują w przestrzeń we wszystkich kierunkach, poruszając się po linii prostej. Ale kiedy fotony przechodzą przez masywny obiekt podczas tranzytu, mogą zagiąć się wokół tej struktury.

„To jak pociąg, który musi zjechać w głęboką dolinę i znowu wyjechać” – powiedział Gizmodo w e-mailu Stephen Rodney, astronom z University of South Carolina i główny autor najnowszego artykułu badawczego. „Zwalnia, gdy wchodzi i wychodzi, dodając około 20 lat do swojej podróży trwającej około 10 miliardów lat”.

W tym przypadku światło supernowej (zwanej 2016jka, znanej również jako Requiem) zostało przechylone wokół gromada galaktyk Nazywa się MACS J0138. Niektóre ścieżki wokół tej masywnej struktury są dłuższe niż inne. Dlatego to, co było natychmiastowym wyładowaniem światła w starożytnym wszechświecie, dociera do Ziemi w różnym czasie, oddzielonym latami.

Wizja z 2016 roku obejmowała trzy źródła światła, które pojawiały się w określonym regionie przestrzeni przez około 100 dni. („Jak zdjęcie dziecka i dwa zdjęcia dziecka [supernova] Rodney powiedział.) Te rozbłyski zniknęły w 2019 r., ale zespół oszacował, że więcej światła będzie pochodzić z tego starego wybuchu za około 16 lat.

Pomiary soczewkowania grawitacyjnego dalekiego zasięgu mogą pomóc astrofizykom rzucić światło na zagadkową stałą Hubble’a, liczbę opisującą tempo rozszerzania się Wszechświata i to Można go mierzyć na dwa różne sposoby, co skutkuje różnymi wartościami. Naukowcy tak naprawdę nie wiedzą, dlaczego te metody dają różne wartości, ale pomiary soczewkowania grawitacyjnego, takie jak ta działająca w supernowej Requiem, dodają więcej danych do problemu.

Gabriel Brammer, współautor artykułu i astrofizyki w Cosmic Dawn Center, powiedział w oświadczeniu Dziennikarstwo z Uniwersytetu w Kopenhadze. Planowane w przyszłości badania obejmą dużą część nieba i mają ujawnić dziesiątki, a nawet setki rzadkich soczewek grawitacyjnych z supernowymi, takimi jak SN Requiem. Dokładne pomiary opóźnień z takich źródeł zapewniają unikalne i wiarygodne określenia ekspansji kosmicznej, a nawet mogą pomóc w ujawnieniu właściwości ciemnej materii i ciemnej energii”.

Właśnie w tym celu zostanie wystrzelony nowy rzymski teleskop kosmiczny: zbadać ciemną energię poprzez pomiar odległości i ruchu supernowych, które powstają w wyniku eksplozji białych karłów. Ostatni zespół badawczy podejrzewa, że ​​jest to Msza. Teleskop rzymski wykorzysta jasność tych supernowych przede wszystkim do zbadania zmian stałej Hubble’a i odkrycia, dlaczego liczby się zmieniają.

Brammer powiedział Gizmodo, że teoretycznie jest możliwe, że patrząc na miejsce, w którym spodziewają się zobaczyć następny błysk światła około 2037 roku, naukowcy mogliby Widząc białego karła w jego poprzednim stanieSupernowa. „W zasadzie możemy dziś patrzeć na tę słabą, małą gwiazdę, chociaż szacuję, że rzędu kilku rzędów wielkości potrzebny byłby teleskop bilion razy większy od Hubble’a” – powiedział Brammer. 2000. średnica kilometrówI aby to zrobić.” Nie brzmi to zbyt praktycznie, ale hej, astrofizyk może marzyć.