Jak przetrwać rozstanie według najbardziej monogamicznych zwierząt | Zdrowie i dobra kondycja

W najlepszym razie daje wskazówki, jak przetrwać rozstanie. W najgorszym przypadku jest to mała metafora o miłości i zapomnieniu. Badanie przeprowadzone na nornikach preriowych wykazało, że gryzonie te doświadczają przypływu dopaminy, hormonu przyjemności, gdy spotykają swojego partnera. Jednak po okresie separacji efekt maleje. Krótko mówiąc, z biegiem czasu szczury zapominają o swoim byłym partnerze. Ale oni o tym nie zapominają.

„Wiemy, że pamiętają swojego partnera, nawet jeśli nie widzieli się przez cztery tygodnie” – wyjaśnia. Zoe Donaldson, neurobiolog behawioralny z Uniwersytetu Colorado w Boulder Główny autor dzieła. Zachowują się tak, jakby o tym wiedzieli, ale ich reakcja na poziomie neuronalnym nie jest taka sama. Po miesiącu braku kontaktu nie czują już tej samej chęci do kojarzenia się czy przytulania. To dość długo, biorąc pod uwagę, że ich średnia długość życia wynosi około dwóch lat. „To jest podobne do tego, co dzieje się z nami, ludźmi: nie zapominamy o tych, których kochamy, gdy odejdą, nawet jeśli to, co mieli na myśli i ich miejsce w naszym codziennym życiu, musi się zmienić”.

zachowanie norników preriowych (Mikrotus ochrogaster) zaczął budzić zainteresowanie naukowe w latach 70. XX wieku, kiedy to Doświadczenie na Uniwersytecie IllinoisWidzieli, że był pewien rodzaj szczurów, który wpadał w pułapki po dwa. W parach. Następnie odkryto, że gatunek ten utrzymuje przez całe życie monogamiczne i ekskluzywne związki, w przeciwieństwie do swoich krewnych, psów preriowych. Szacuje się, że tylko 3% ssaków jest monogamicznych. Od tego czasu ten mały gryzoń stał się jednostką miary miłości w nauce. W różnych badaniach udowodniono, że zwierzęta te uczestniczą w opiece nad potomstwem lub czują sympatię do swojego partnera. Denerwują się, gdy ona się denerwuje, i próbują ją rozweselić kontaktem fizycznym. Wiele z nich po zostaniu wdowami pozostaje samotnych aż do śmierci.

Większość przeprowadzonych dotychczas analiz skupiała się na początkowej fazie zakochiwania się, co najmocniej znalazło odzwierciedlenie nie tylko w kinie, ale także w nauce. „To właśnie jest najzabawniejsza część badań – fascynacja przyjemnością” – przyznaje dr Donaldson. Jednak jego badanie zostało opublikowane w tym miesiącu w czasopiśmie Aktualna biologiawyróżnia się tym, że przeanalizował stabilną miłość oraz to, jak ulega ona erozji wraz z upływem czasu i odległości.

Po etapie miłości przychodzi cicha miłość. „Podstawy budowane są tam, gdzie zaczynasz kojarzyć osobę… no cóż, albo mysz… z tym naprawdę zabawnym i satysfakcjonującym doświadczeniem” – wyjaśnia. Z biegiem czasu relacje się stabilizują. Kochankowie zaczynają budować rutynę. Dzielą kredyt hipoteczny lub norę. „Partner staje się ważnym źródłem nagrody, motywacji i wsparcia” – mówi ekspert. „Chcieliśmy wiedzieć, jaka jest rola dopaminy w utrzymywaniu tych połączeń”.

Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie, jego zespół wyizolował w klatce mysz chorą na miłość. Miało dwoje przezroczystych drzwi i dwie dźwignie. Po jednej aktywacji drzwi się otworzyły i był w stanie dotrzeć do swojego partnera. Kolejna aktywacja nieznanej próbki. Odkryli, że gryzonie uwolniły większą ilość dopaminy w pierwszym stanie w porównaniu z drugim. Częściej przytulali się także do swojego partnera, kiedy się poznali, przez co doświadczyli większego wzrostu poziomu dopaminy w sercach. Leżące (Obszar mózgu odpowiedzialny za zarządzanie obwodem nagrody).

„Wierzymy, że zwiększone uwalnianie dopaminy pomaga utrzymać więzi przy życiu, motywując pary do ponownego zjednoczenia się, gdy są rozdzielone” – wyjaśnia Donaldson. Chociaż efekty te słabną wraz z upływem czasu i odległością. Do tego stopnia, że ​​kochająca mysz pokonuje nieobecność swojego byłego i jest gotowa rozpocząć nowe życie. „Po zmianie dynamiki dopaminy mogą utworzyć nową więź, czego nie robią, dopóki poprzednia więź jest nadal nienaruszona” – zauważa lekarz. Dlatego Donaldson opisuje to zjawisko jako sposób na „przezwyciężenie separacji”.

Stosować do ludzi?

Badanie może mieć znaczenie dla zrozumienia, jak radzić sobie ze stratą. Zwłaszcza w przypadku pacjentów z długotrwałym zaburzeniem żałoby, którym trudno jest sobie poradzić z takimi sytuacjami. Zdaniem Donaldsona dzieje się tak dlatego, że sygnał dopaminy generowany przez partnera może nie przystosować się po stracie, co może utrudnić proces gojenia.

Norniki preriowe nie są dokładnie takie same jak ludzie. Nie oszukują, nie rozstają się, żeby wypróbować nowe modele relacji, walczyć z monotonią czy praktykować poliamorię. „To prawda, że ​​ludzie są zdolni do tworzenia najróżniejszych związków i typów rodzin” – przyznaje Donaldson. „Ale ważne jest to, że podobnie jak oni możemy tworzyć trwałe więzi jako para. I prawdopodobnie wykorzystujemy do tego wiele tych samych mechanizmów neurobiologicznych”.

Diego Redollar, profesor psychobiologii i neurologii na Uniwersytecie Oberta w Katalonii i badacz w Cognitive NeuroLaB, bardzo pozytywnie ocenia badanie i nie ma z nim nic wspólnego. Jest jednak bardziej ostrożny w porównywaniu ludzkich zachowań. „Nasze powstawanie połączeń można częściowo wytłumaczyć uwalnianiem dopaminy do organizmu Leżące„Ale to jest bardziej skomplikowane” – wyjaśnia. „Oksytocyna i wazopresyna również odgrywają bardzo ważną rolę”. Co więcej, ludzkie zachowanie nie zależy wyłącznie od instynktów. „W korze przedczołowej zachodzi aktywność, która pozwala nam dostosować naszą reakcję do moralnego i regulacyjnego środowiska, w którym żyjemy” – wyjaśnia. Zatem nawet jeśli wydzielał dopaminę jak nornik preriowy, osoba, która zobaczy go w takim stanie, nie próbowałaby objąć i połączyć się ze swoim byłym. To coś bardziej skomplikowanego. „Możemy mieć ogromny wzrost poziomu dopaminy w sercu Leżące To skłania nas do określonego bodźca do kojarzenia się lub tworzenia więzi, ale kora przedczołowa pozwoli nam dostosować tę reakcję.

Chociaż reakcja jest inna, bodziec jest podobny. Lekcje, jakie ci naukowcy wyciągnęli ze świata myszy polnych, mają wyraźne przełożenie na ludzkie relacje małżeńskie. „Jesteśmy zwierzętami stadnymi, a więź między małżonkami jest jedną z najsilniejszych, jakie stworzymy” – mówi psycholog pary. Lorenleigh Friel. Dlatego też, gdy związek się rozpada, brak kontaktu jest kluczowy. „Powstaje uzależnienie emocjonalne, a kiedy je przełamujesz, wchodzisz w okres abstynencji. Nie zaproponowałbyś alkoholikowi drinka; gdybyś rzucił tytoń, nie wypaliłbyś dwóch papierosów w poniedziałek i środę. To cię bardziej przyciąga i oznacza okresowe wzmacnianie” – mówi ekspert. Rzeczy dzieją się z miłością.

„Kiedy związek się kończy, pojawia się żal i potrzeba czasu, aby się przystosować. Jest to bardzo trudne, jeśli pozostaje się w kontakcie z osobą, którą opuściłeś. Z biegiem czasu, wyjaśnia Friel, więź z byłym słabnie, podobnie jak dzieje się z nornikami preriowymi. Rozwiązanie nie jest tak proste, jak naciśnięcie dźwigni i otwarcie drzwi z nowym partnerem. Czas potrzebny na pokonanie tego będzie dłuższy niż wskazane w badaniu cztery tygodnie. Ale na poziomie mózgu i neuronów, mechanizm jest bardzo podobny: w miłości i zapomnieniu jesteśmy jak myszy polne.

Możesz śledzić Zdrowie i dobre samopoczucie w El Pais W Facebook, S I Instagrama.