Ukraińscy uchodźcy obchodzą swoje pierwsze prawosławne Boże Narodzenie w powojennej Polsce

Setki ukraińskich uchodźców, smutnych i jednocześnie pełnych nadziei na pomyślny rok 2023, Swoje pierwsze prawosławne Boże Narodzenie po przeżyciu rosyjskiej inwazji świętowali we współczesnym teatrze w Warszawie.

Ci uchodźcy, gromadzący się w byłym warsztacie ciężarówek, Nouveau Deiter, przekształconym w teatr, mają ok. 1,5 miliona Ukraińców osiedliło się w Polsce od początku wojny 24 lutego 2022 r., najwięcej ze wszystkich krajów-gospodarzy.

Polecamy: Biden ogłosi swoją oficjalną kandydaturę do reelekcji na prezydenta USA między lutym a kwietniem

Większość obecnych to kobiety i żałują, że nie było ich mężów i dzieci w tych dniach. Ponieważ mężczyźni w wieku ukraińskim nie mają prawa opuszczać kraju.

– Jak chcesz, żebyśmy się czuli? Fryzjerka Svitlana Borisova uciekła z Ukrainy z dwójką dzieci w wieku 3 i 6 lat na początku wojny, ale musiała zostawić swoje 21-letnie najstarsze.

Olena Chikitova, która przyjechała na uroczystość ze swoją 10-letnią córką Dariną, wyznała: „Jesteśmy smutni, ale oto nowi przyjaciele, nowe możliwości”.

„Przynajmniej nie jesteśmy sami”, dodaje, zakładając typową polską świąteczną papierową koronę na Święto Trzech Króli.

Wigilię zorganizował Dom Ukrainy w Warszawie. Organizacja pozarządowa, która pomagała ukraińskim uchodźcom osiedlać się w Polsce.

„Głównym celem jest zapewnienie ciepła i poczucia przynależności” – wyjaśnia AFP szefowa organizacji Miroslava Geric.

W menu znajdują się tradycyjne dania ukraińskie, takie jak portch (zupa z buraków), vareniki (podobne do ravioli) i goudia (przekąska na bazie nasion). Około 500 osób uczestniczyło w uroczystościach wigilijnych. w tym wiele kobiet noszących tradycyjne ukraińskie haftowane koszule. Śpiewano kolędy i odczytywano słowa wsparcia dla żołnierzy broniących kraju.

„Najważniejsze dla wszystkich w tym roku jest zwycięstwo. Marzymy o tym, żeby móc myśleć o przyszłości” – podsumowała Miroslava Geric.

Wiele z badanych kobiet tłumaczyło, że obowiązek opieki nad dziećmi utrudnia im znalezienie stabilnego zatrudnienia. Ale ich dzieci zaczynają uczyć się polskiego w przedszkolu lub szkole.

Do Oleny Chikitowej z Dnipro we wschodniej Ukrainie, Znalezienie czasu na lekcje polskiego jest trudne, Ale jest wdzięczna rodzinie, która przyjęła ją i jej córkę od początku wojny.

– Powiedzieli, że mogę im ufać tak długo, jak będzie trzeba – zapewnia mąż, który jest w szeregach ukraińskiej armii.

Przez pierwsze trzy miesiące w Polsce rzadko wychodził z domu. „Bałam się, bałam się” – mówi. Od tamtej pory pracuje jako fryzjerka w domu.

Natalya Kolomsha, która przyjechała z 8-letnim synem Marko, znalazła pracę na pełen etat w organizacji, która pomaga ukraińskim dzieciom uczyć się w Polsce. – Moi przyjaciele, kontakty, ale chęć i umiejętność dostosowania się do warunków trochę mi pomogły – mówi.

Kateryna Krahmalova, badaczka uniwersytecka z Kew, również znalazła pracę, ale z tą przewagą, że mówiła po polsku.

„Najważniejsze jest to, że moja rodzina jest ze mną, więc mój dom jest tam, gdzie oni” – mówi.

dm