Drugie przepowiadanie Adwentu: Przez wiarę nadzieja Maryi sprzeciwia się wszelkiej nadziei

Wiadomości Watykańskie

„Błogosławiona, która uwierzyła” – ten fragment biblijny zaczerpnięty z Ewangelii św. Łukasza (1,45), który będzie głoszony w czwartą niedzielę Adwentu, stał się przewodnim wątkiem przepowiadania Papieża II i członków Kurii Rzymskiej pod przewodnictwem kardynała Raniero Cantalamessa, Ofm. Jego Eminencja Czcigodny Papież, Kaznodzieja Domu Papieskiego, w piątek 22 grudnia rano w Sali Pawła VI w Watykanie.

Po przedstawieniu w ubiegły piątek postaci praojca Jana Chrzciciela, kardynał kapucyński zaprosił nas dzisiaj, abyśmy pozwolili, aby ręka Matki Jezusa doprowadziła nas do „wejścia” w tajemnicę Bożego Narodzenia. W tym sensie historia Zwiastowania, jak zauważył kaznodzieja, przypomina nam, jak Maryja poczęła i urodziła Chrystusa, i jak my także możemy Go począć i urodzić: przez wiarę!

Pytanie o postępy Maryi w wierze

Zanim jednak wyjaśnił tajemnicę wiary Maryi, kardynał Cantalamessa powiedział, że spotkało ją to samo, co przydarzyło się osobie Jezusa, a mianowicie kwestia postępu Jezusa w poznaniu woli Ojca i posłuszeństwie jej.

Powiedział: „Coś podobnego powtórzyło się pośrednio w odniesieniu do wiary Maryi. Przyjmowano za oczywistość, że w chwili Zwiastowania uczyniła akt wiary i pozostała w nim niezachwianie przez całe życie, jak ktoś, kto nagle osiąga najwyższy poziom w swoim głosie, a następnie utrzymuje go przez całe życie.” Pozostała część piosenki. Wszystkie słowa, które wydają się mówić coś przeciwnego, zostały wyjaśnione w uspokajający sposób.

Nowy wymiar wiary Maryi

W związku z tym kaznodzieja stwierdził, że darem, jaki Duch Święty dał Kościołowi wraz z odnowieniem mariologii, było odkrycie nowego wymiaru wiary Maryi. „Matka Boża – jak stwierdził Sobór Watykański II – „popierała drogę wiary” (List Pawła Apostoła, 58). W ogóle nie wierzył, lecz raczej chodził w wierze i czynił w niej postępy”. Podkreślenie to podjął i rozwinął św. Jan Paweł II w swojej encyklice Matka Odkupiciela (nr 14):

„Słowa Elżbiety: «Błogosławiona, która uwierzyła», odnoszą się nie tylko do tego konkretnego momentu Zwiastowania. Zwiastowanie z pewnością stanowi kulminację wiary Maryi w oczekiwaniu na Chrystusa, ale jest także punktem wyjścia, od którego Ona zaczyna całą swoją drogę”. droga do Boga”, cała jej droga wiary”.

Maryja uwierzyła wbrew nadziei

Kardynał Cantalamessa zauważył, że po Zwiastowaniu i Bożym Narodzeniu przez wiarę Maryja oddała Dzieciątko do Świątyni, przez wiarę poszła za Nim poza zasięgiem wzroku, w życiu publicznym, przez wiarę była pod krzyżem, przez wiarę oczekiwała Jego zmartwychwstania. .

„Jest tam bezradna wobec męczeństwa syna, ale przyjmuje to z miłością. Jest to dokładna replika dramatu Abrahama, ale o ileż bardziej wymagająca! W przypadku Abrahama Bóg zatrzymał się w ostatniej chwili, ale nie w przypadku niej. Zgadza się poświęcić swojego Syna i oddaje Go Ojcu ze skruszonym sercem, ale niezłomnym i mocnym w wierze. To tutaj głos Mariah osiąga najwyższy poziom. To, co Apostoł mówi o Abrahamie, trzeba powiedzieć o Maryi z dużo ważniejszego powodu: Maryja uwierzyła wbrew wszelkiej nadziei i w ten sposób stała się matką wielu narodów.

I spełniło się to, w co wierzyłam

Odnowa mariologii, którą dokonał Sobór Watykański II, wiele zawdzięcza św. Augustynowi. To jego autorytet skłonił najpierw niektórych teologów, a następnie Sobór do włączenia dyskusji o Maryi do Konstytucji Kościoła, Lumen gentiumZamiast prowadzić osobną dyskusję na ten temat. Sam św. Hippona potwierdza wiarę Maryi, udzielając żywotnych wskazówek, które są ważne także dla nas:

„Uwierzyła Maryja i spełniło się w Niej to, w co uwierzyła. Wierzmy i my, aby to, co się w Niej spełniło, mogło również nam pomóc!”

Boga odczuwa się sercem, a nie umysłem.

Wspominając czwartą rocznicę urodzin Błażeja Pascala, o której Ojciec Święty chciał przypomnieć Kościół w swoim liście apostolskim z 19 czerwca, kardynał kapucyn przywołał swoje najsłynniejsze zdanie, oparte na Piśmie Świętym, które mówi nam: Mówi, że Boga „czuje się sercem, a nie umysłem”, jak twierdzi Pascal, z prostego powodu, że „Bóg jest miłością”, a miłości nie postrzega się umysłem, ale sercem.

„To prawda, że ​​Bóg jest także prawdą („Bóg jest światłością”, jak napisał Jan w swoim pierwszym liście), a prawdę pojmuje się rozumem; Ale chociaż miłość zakłada wiedzę, wiedza niekoniecznie zakłada miłość. Nie można kochać, nie wiedząc, ale można wiedzieć, nie kochając! Cywilizacja taka jak nasza doskonale o tym wie, jest dumna z wynalazku sztucznej inteligencji, ale bardzo uboga w miłość i współczucie.

„Wiara i rozum”

Patrząc na myśl świecką i teologiczną ostatnich trzech stuleci, kardynał Cantalamessa stwierdził, że świat bardziej podążał za Kartezjuszem niż za Pascalem, w wyniku czego dominował racjonalizm i dyktował prawo, zanim osiągnął on obecny nihilizm. Wszystkie przemówienia i debaty, które mają miejsce nawet dzisiaj, skupiają się na „wiarze i rozsądku”, a kardynał nigdy, o ile mi wiadomo, nigdy nie powiedział ani o „wierze i sercu”, ani o „wiarze i woli”.

„Pascal jest często cytowany w związku z «obliczonym ryzykiem» lub zyskownym zakładem. Pisze, że w niepewności stawia na istnienie Boga, ponieważ «jeśli wygrasz, zyskasz wszystko, a jeśli przegrasz, nie będziesz miał nic do stracenia» stracić.” Ale niebezpieczeństwo prawdziwej wiary – i on o tym wie. To też jest inna sprawa: wzięcie Jezusa Chrystusa w nawias. Niebezpieczeństwo długoterminowe!

Wróć do swojego serca!

Wróćmy teraz do słów Pascala o Bogu, który „czuje sercem”. Nie czynimy tego już przedmiotem rozważań historycznych i teologicznych, ale raczej podejmujemy naszą osobistą i praktyczną decyzję.

„Wróćcie do serca swego!… Odwróćcie się od błądzenia, które was sprowadziło na manowce, nawróćcie się do Pana. On jest gotowy. Powróćcie najpierw do serca swego, wy, którzy błąkacie się na zewnątrz, staliście się obcymi. Nie znacie siebie i szukaj Tego, który cię stworzył! Wróć, wróć do serca, oddziel się od ciała… Wróć do serca: tam zbadaj, co możesz sobie uświadomić o Bogu, gdyż istnieje obraz Boga: „Chrystus mieszka w człowieku”.

Greccio 1223

Kardynał Cantalamessa zwrócił uwagę, że tegoroczne Boże Narodzenie przypada na ósmą rocznicę powstania pierwszej szopki w Greccio. Jest to pierwsza z trzech rocznic franciszkańskich: w 2024 r. nastąpi stulecie stygmatów świętego, a w 2026 r. – jego śmierci. Ta okoliczność może nam również pomóc wrócić do serca. Jego pierwszy biograf, Tommaso di Celano, tak wspomina Poverello swoją inicjatywę:

Powiedział: „Chciałbym reprezentować Dzieciątko narodzone w Betlejem i w jakiś sposób moimi fizycznymi oczami zobaczyć, w jakich trudnościach się znajdowało z powodu braku rzeczy niezbędnych dla Noworodka, jak je wkładało do kołyski i jak leżał między bykiem a osłem”.

Otwórzmy drzwi naszych serc Jezusowi

Niestety, z biegiem czasu szopka oddaliła się od tego, co reprezentowała dla Franciszka. Często staje się formą sztuki lub spektaklu, którego oprawa zewnętrzna jest podziwiana bardziej niż jego dwuznaczne znaczenie. Spełnia jednak swoją funkcję jako znak i głupotą byłoby z niego rezygnować.

„Tak więc szopka jest pożyteczną i piękną tradycją, ale nie możemy zadowolić się tradycyjną szopką plenerową. Musimy stworzyć inną scenę narodzin Jezusa, scenę narodzin serca. Corde Creditur: Sercem, któremu wierzysz. Chrystus mieszka w wierze w Cordybus Vestris: „Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w sercach waszych” – jak pisał Apostoł do Efezjan (Efezjan 3:17). Maria i jej mąż w dalszym ciągu potajemnie pukają do drzwi, tak jak to zrobili tamtej nocy w Betlejem.

To nie jest piękna fantazja poetycka

Na koniec kardynał Cantalamessa powiedział, że w naszych sercach jest miejsce dla wielu gości, ale dla jednego właściciela. Narodziny Jezusa oznaczają pozwolenie „nam” umrzeć lub przynajmniej odnowienie decyzji, aby żyć nie dla siebie, ale dla Tego, który dla nas się narodził, umarł i zmartwychwstał” (Rz 14,7-9).

„Gdzie rodzi się Bóg, tam umiera człowiek” – brzmiało hasło pewnego egzystencjalizmu ateistycznego. To prawda! Umiera jednak „stary człowiek”, zepsuty i skazany na śmierć, a rodzi się nowy człowiek, „stworzeni w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”, z przeznaczeniem na długie życie, „na wieki”. „To projekt, który nie zakończy się wraz z Bożym Narodzeniem, ale może się wraz z nim rozpocząć”.

Zanim złożył Państwu życzenia Wesołych Świąt, Kaznodzieja Domu Papieskiego zlecił Matce Bożej, która „poczęła Chrystusa w swoim sercu, zanim w swoim ciele”, aby pomogła nam osiągnąć ten cel. „Wszystkiego najlepszego Jezu; I Wam wszystkim: Ojcze Święty Papieżu Franciszku, Ojcowie, Bracia i Siostry, Wesołych Świąt!