Co się stanie z Earndelem, najdalszą gwiazdą, jaką kiedykolwiek zaobserwowano? | kosmiczna pustka

Jesteśmy na boisku. Ktokolwiek wybiera kogo chce, ja wybieram jego, Santiago Bernabeu. Siedzę na swoim miejscu, drużyna powinna wrócić. Modric łapie piłkę z przodu, coś się stanie! Wszyscy to uświadamiają, a widz przede mną denerwuje się i zaczyna wstawać. Nie chcę tego zgubić, też muszę się ruszać, żeby tego nie zakrywać. Modric wylał to na niewyróżniającego się Benzemy, tego Vinniego na wysokim obcasie… który z przodu jest w pełni na nogach z rękami w powietrzu i jest ogromny! Kilka dziesiątych sekundy i… byłem przykryty przez mężczyznę z przodu, idealnie wyrównany między grą a moim siedzeniem, nie widziałem go!

Co ma wspólnego historia powrotu na Bernabeu? erendellNajdalsza gwiazda, jaką kiedykolwiek widziano? Utożsamimy wiedeńczyków z młodą i odległą gwiazdą o nazwie Earndel („Gwiazda Zaranna”), wielką niewiadomą, która leży pomiędzy czymś bardzo masywnym i ciemnym, grupą galaktyk zwaną WHL0137-08 (WHL pod nazwami znalazcy o bloku, Z.Wen, J.Han i F.Liu), a ja nadal jestem obserwatorem, który uwielbia patrzeć na swoje otoczenie. Wszyscy dostajemy się do piłki, co jest lepsze niż mówi, iw precyzyjnym i cennym momencie sprzymierzamy się. W świecie „Real” nie widzę, co się dzieje w sztuce, jestem przytłoczony facetem, nawet jeśli skład nie jest idealny. Ale w prawdziwym wszechświecie dzieje się coś wspaniałego. Na stadionie kilka promieni światła wystrzeliwuje z Modrica, Benzemy i Vinny’ego i mija okrywającego mnie mężczyznę, docierając w końcu do widzów, których mam po lewej i prawej stronie lub nade mną. Ci, którzy zwracali się do mnie, nie przybyli. Ale w wiadomościach Pojemnik W zeszłym tygodniu to, co wydarzyło się między nami a gwiazdą Earndelem, jest tak ogromne, że zakrzywia czasoprzestrzeń. Dlatego promienie światła, które nigdy nie powinny były do ​​nas dotrzeć, ponieważ skierowały się w innym kierunku, który nas nie przechwycił, podążają ścieżką w tej zakrzywionej przestrzeni, która prowadzi je w końcu do naszych oczu. W rezultacie obraz odległej gwiazdy nie tylko nie znika, ale staje się jeszcze jaśniejszy i przestrzennie wzmocniony! To tak, jakby przez to, że człowiek stojący w środku widzimy grę znacznie jaśniej i dużo bardziej szczegółowo, potrafiąc odróżnić z naszego miejsca od kawałka trawy rzuconego po strzale Vieneya na bramkę.

Zjawisko to jest bardzo podobne do tego, co wielu z nas robiło, gdy byliśmy dziećmi, biorąc lupę i paląc nią kartkę papieru. Jeśli ustawimy lupę, słońce i papier i jeśli względna odległość między słońcem, lupą i papierem dodatkowo jest wystarczająca, to szkło powiększające wprowadzi wiele promieni światła na bardzo mały obszar, który byłyby rozrzucone po całym dokumencie. Skupia światło, tworząc super jasny obraz na papierze, jego moc jest większa, aż w końcu papier się wypala. Jak dobrze wiemy, szkło powiększające powoduje zwiększenie pozornej wielkości obiektów. To samo dzieje się z naszą grupą, która jest idealnie wyrównana i będąc w odpowiedniej odległości od obserwatora i odległego obiektu, skupia energię pochodzącą z Earendla w taki sposób, że widzimy słabe obiekty, których nie byliśmy w stanie wykrywaj za pomocą naszego małego instrumentu i ograniczonych teleskopów. Analogia idzie dalej, aby wypalić papier lupą musieliśmy się na nim skupić i przy tym wielokrotnie widziano jaśniejsze obszary, czasem w zniekształcony sposób. Jest to tak zwana kaustyka i to tam znaleziono Earendela, gdzie wzmocnienie jest największe. Powiększenie tego kosmicznego szkła powiększającego, które pozwoliło nam zobaczyć Earendla, wynosi co najmniej 1000, a nawet 40000, typowe szkło powiększające naszego dzieciństwa z pewnością ma powiększenie 30-50.

Gromada jest więc wielkim kosmicznym szkłem powiększającym lub, jak często nazywają to astrofizycy, teleskopem grawitacyjnym, skupiającym światło słabych, odległych obiektów i pozwalającym zobaczyć wszechświat z niesamowitymi szczegółami. Wydarzenie kosmologiczne, takie jak odkrycie Earendela, czy wydarzenie Ikara sprzed kilku lat, doświadczenie, które umieścił tam sam wszechświat, pozwala postawić między innymi kilka bardzo interesujących pytań. Jak dokładnie znajduje się między nimi i powoduje efekt soczewkowania grawitacyjnego? Co tak daleko widzimy? Dziś skupimy się na drugim.

Trudno nam w Drodze Mlecznej znaleźć bardzo masywne gwiazdy, ponieważ trwają one tak krótko. Ponadto pojawiają się w rejonach niedawnego formowania się gwiazd, gdzie często jest tak dużo materii, że pozostaje ona ukryta i zacieniona przez obłoki gazu i pyłu, więc jest bardzo mało prawdopodobne, aby je złapać. W pobliskich galaktykach mamy więcej możliwości wyszukiwania, ale stajemy przed problemem rozdzielczości przestrzennej, ponieważ to, co widzimy z innych galaktyk, to zawsze rozproszona grupa gwiazd, której nie możemy rozróżnić indywidualnie, nawet za pomocą najpotężniejszych teleskopów. Prawdą jest, że masywne gwiazdy mogą się tak bardzo wyróżniać i są tak jasne w porównaniu z innymi gwiazdami wokół nich, że można je nawet odróżnić w galaktykach takich jak Galaktyka Andromedy czy Galaktyka Trójkąta, około 2,5 miliarda lat świetlnych od nas. Ale galaktyki, które znajdujemy w innych galaktykach i tylko w najbliższych galaktykach, można policzyć na palcach. Tak więc odkrycie masywnej gwiazdy (lub podwójnej, masywnej gwiazdy nie prawie samotnej), która uformowała się, gdy Wszechświat miał zaledwie 6% swojego obecnego wieku, jest oszałamiające! Jeszcze bardziej imponująca jest myśl, że część fotonów, które widzimy, przeszła około 0,2 miliarda lat świetlnych po obejrzeniu prawie całego wszechświata i podczas jego ekspansji, ale niektóre podróżowały więcej, ponieważ wykonały (niewielki) zwrot, aby do nas dotrzeć, ścieżka była zakrętem.

Bardziej imponujące, możemy wskazać, że to, co w rzeczywistości stało się z Earendel Stanie się to w naszej przyszłości. Czuję się jak wielka gwiazda, która na pewno nie przetrwa dłużej niż kilka milionów lat. W rzeczywistości niektórzy twierdzą, że gwiazda już nie istnieje, ponieważ eksplodowała jako supernowa, ale możemy również powiedzieć, że zobaczymy tę eksplozję „żywą” (tak jak pozostawiła nas fizyka wszechświata) za „kilka lat”, a kilka milionów, jeśli gwiazda jest bardzo młoda lub Być może jutro, jeśli gwiazda zbliża się już do końca swojego życia. Jeszcze wcześniej obraz gwiazdy może zacząć się mnożyć lub zniekształcać, gdy występuje jej ruch, który normalnie może wynosić 1000 kilometrów na sekundę, lub nasz obraz, który wynosi około 250 kilometrów na sekundę wokół centrum Drogi Mlecznej, lub cokolwiek dzieje się w zespole soczewek, rozmywa obraz Earendela, który może zniknąć z pola widzenia. Zwrócimy uwagę na wszystko, co się wydarzyło, ale jednak Nie znaleziono dla nas.

Pablo J Perez Gonzalez Jest pracownikiem naukowym Centrum Astrobiologii Naczelnej Rady Badań Naukowych oraz Narodowego Instytutu Technologii Lotniczych (CAB/CSIC-INTA).

kosmiczna pustka Jest to sekcja, w której nasza wiedza o wszechświecie jest prezentowana w sposób ilościowy i jakościowy. Jego celem jest wyjaśnienie wagi zrozumienia wszechświata nie tylko z naukowego punktu widzenia, ale także z filozoficznego, społecznego i ekonomicznego punktu widzenia. Nazwa „kosmiczna próżnia” odnosi się do faktu, że wszechświat jest w większości pusty, z mniej niż jednym atomem na metr sześcienny, mimo że w naszym środowisku, paradoksalnie, na metr sześcienny przypada kwintyliony atomów, co zachęca nam myśleć o naszym istnieniu i istnieniu życia we wszechświecie. Sekcja składa się z Pablo J Perez GonzalezPracownik naukowy Centrum Astrobiologii. Patricia Sanchez Blazquez, profesor na uniwersytecie Complutense w Madrycie (UCM); s Ewa VillavirPracownik naukowy w Centrum Astrobiologii

Możesz śledzić Temat w FacebookI Świergot I Instagramlub zarejestruj się tutaj, aby otrzymać Nasz cotygodniowy biuletyn.