Atala Sarmiento i jego wymarzona podróż, która zamieniła się w koszmar

Napisane przez Alejandro Ferregrino-. Wyspa Bali w Indonezji jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej rajskich miejsc turystycznych na świecie. Każdego roku miliony ludzi odwiedzają jego wspaniałe plaże i świątynie, a kolejne miliony pragną tam być pewnego dnia.

To było dokładnie miejsce, które dziennikarka Atala Sarmiento i jej mąż, David Rudinas, wybrali na swoje ostatnie wakacje.

Atala przez lata mieszkała z mężem w Barcelonie. Dziennikarka rozrywkowa, znana głównie z udziału w roli prezenterki „Ventaneando” i programu śledczego „The Story Behind the Legend”, jest trzymana z dala od światła reflektorów, choć pozostaje aktywna na swoich portalach społecznościowych, gdzie utrzymuje kontakt ze swoimi fanami.

Atala zamieścił na swoim koncie na Instagramie zdjęcia z podróży, na których wydawał się szczęśliwy i zadowolony z tego pięknego miejsca. Ale ostatniego dnia wszystko zmieniło się drastycznie, a to miejsce zamieniło się z chwili na chwilę w kompletny koszmar. Sama to ujawniła w swoim najnowszym poście na swoim koncie na Instagramie.

„Jeszcze kilka dni temu kontemplowałem kolory tego morza… Dziś, w domu, wciąż dochodzę do siebie po mozolnym powrocie. Wciąż słaby, ale powoli wraca do zdrowia i przypomina sobie, jak miło było poznać ten raj.”

Do czego Atala odnosiła się tym listem?

Sama mu o tym powiedziała w wywiadzie, którego mu udzieliła Telewizja i powieści. Według opowieści, tego samego wczesnego ranka w dniu, w którym wyruszyli w długą podróż powrotną, na kilka godzin przed odlotem na lotnisko na Bali, Atala poczuła się źle; Dlatego jej mąż wezwał lekarza, aby ją zbadał.

„Tego dnia musieliśmy odbyć krótki lot z powrotem do Barcelony; lekarz zaproponował mi leczenie, jednak kiedy dotarliśmy na lotnisko na Bali, prawie zemdlałem, ponieważ moje ciśnienie krwi spadło do niebezpiecznego poziomu i byłem całkowicie odwodniony”.

Oboje weszli na pokład samolotu. Wraz z leczeniem i wydawało się, że wszystko idzie ku lepszemu, gdy nagle, tuż przed rzuceniem palenia, David również zaczął się źle czuć.

Kontynuuj czytanie historii

„Widząc go bladego i otępiałego, zapytałem go, czy jest pewien lotu, ponieważ do Kataru zabrało go 10 godzin, ale nalegał na wyjazd. Potem usłyszałem, jak stewardesy mówiły, że w kolejce do łazienki są inni pasażerowie z takimi samymi objawami jak my. Tam przestraszyłem się, bo brzmiało to jak film”.

Strach był większy, bo Katar to monarchia absolutna, kraj o zupełnie innej kulturze i autorytarnym systemie rządów.

Kiedy wylądowali w małym księstwie, czekała już na nich karetka, która natychmiast zabrała ich do szpitala. Sytuacja skomplikowała się, ponieważ władze sanitarne w tym kraju chciały wykluczyć, że jest to zaraźliwy wirus.

Kiedy wyszliśmy ze szpitala, powiedzieli nam, że musimy czekać siedem godzin na następny lot i zabrali nam paszporty. Opracowaliśmy pismo upoważniające nas do odbycia tak długiej podróży, ale nadal nie jesteśmy w stanie podróżować”.

„I zacząłem wpadać w paranoję, ponieważ Katar to kraj, w którym czasami prawa człowieka nie są przestrzegane najbardziej na świecie i naprawdę się martwiłem. Później nas wypuścili i wsiedliśmy do samolotu do Barcelony.”

W końcu wszystko było spowodowane infekcją jelitową, którą najwyraźniej oboje zachorowali podczas jedzenia posiłku pod koniec wakacji.

„W Indonezji niedorozwój jest nadal bardzo uśpiony i już wcześniej ostrzegano nas, że kwestia wody i żywności jest delikatna, a David i ja byliśmy bardzo ostrożni przez całe wakacje”.

„Jedliśmy w hotelowych restauracjach o dobrym standardzie i piliśmy tylko wodę butelkowaną, jednak ostatniego dnia wakacji byliśmy na hotelowym basenie, jedząc sałatkę i chyba to na nas wpłynęło.”

Wszystko było czymś więcej niż tylko paniką. Stopniowo zaczęli dochodzić do siebie.

„David czuje się lepiej, ale powrót do zdrowia zajął mu trochę więcej czasu. Wciąż nie mam stu lat, ale jesteśmy tutaj z wielkim pragnieniem, aby się rozwijać” – powiedział gazecie.

Możesz być także zainteresowany | na filmie

Tak będą wyglądać gwiazdy, gdy dorosną. I nie wszyscy są szczęśliwi