Polska atmosfera nadal jest skażona antysemityzmem – El Financiero

W marcu 2018 r. prezydent RP Andrzej Duda przeprosił za kampanię antysemicką z 1968 r. Raport Tudy różni się jednak od tego, co się wydarzyło i dzieje w Polsce, gdzie antysemityzm trwa. W 1968 r. odbyły się studenckie protesty przeciwko reżimowi komunistycznemu, a rząd dążył do „poświęcenia”, aby wskazać na obecność elementów syjonistycznych (związanych z Izraelem), które doprowadziły do ​​powstania. Pod tym względem antysemityzm nie był wówczas wyjątkowy dla Polski, był powszechny w innych krajach Obozu Wschodniego; Niespotykana sytuacja 23 lata po masakrze.

Warto zauważyć, że Żydzi byli prześladowani w Polsce przed II wojną światową, gdy się rozpoczęła, stanowili 3,3 mln, 10,0% ludności polskiej i nie byli dobrze opiekowani przez większość katolickiej ludności polskiej z historią bezstronności. Żydzi byli mordercami, winnymi śmierci Jezusa Chrystusa. Poza tym polski antysemityzm wynikał nie tylko z katolickich korzeni, ale także z gniewu wielu Polaków za żydowską współpracę ze Związkiem Radzieckim, który najechał Polskę w 1939 roku.

Żydzi mieli ograniczony dostęp do uniwersytetów, a nawet w 1937 r. ustanowiono nielegalne rezerwacje na ich przyjęcie. Podobnie wiele stanowisk urzędników publicznych było ograniczonych do katolików. Żydowskie przedsiębiorstwa były systematycznie atakowane, plądrowane lub zaniedbywane, powodując straty ekonomiczne i zniszczenie wielu rodzin.

W latach 1939-1941 z zaanektowanych terytoriów Związku Radzieckiego deportowano do różnych republik Związku Radzieckiego 300 000 Żydów, niektórzy z nich, zwłaszcza komunistyczni Żydzi w Polsce, dobrowolnie wyjechali, ale wielu zostało przymusowo deportowanych do Kułaków. Od czasów sowieckich ograniczyła dysydentów do pracy przymusowej.

W okupowanej Polsce (1939-1945) społeczność żydowska została dotkliwie dotknięta Holokaustem, zginęło ok. 6 mln osób, dokonywane przy pomocy licznych podżeganych przeciwko niej masakr, a nawet Polaków z bezpośrednim udziałem Żydów.

Jednym z przypadków brutalnego polskiego antysemityzmu była ludność Zetvapne, terytorium Polski włączonego do Związku Radzieckiego, które było okupowane i zarządzane przez niemieckich nazistów do lata 1944 roku. Podczas niemieckiej okupacji wojskowej w obecności władz Hitlera ci sami polscy katolicy schwytali od 300 do 400 polskich Żydów z miasta Jetvapne; Mężczyzn, kobiet i dzieci i palili ich żywcem.

10 lipca 2001 r. prezydent Polski Aleksander Kwaśniewski publicznie przeprosił ofiary i ich rodziny w imieniu Polaków-Katolików. Nie była to jedyna rzeź dokonana przez polskich katolików na polskich Żydach, która miała miejsce w innych miastach, takich jak Vazos i Ratzlov. Polskie Miejsce Pamięci Narodowej poinformowało, że masakry miały miejsce w 22 innych miastach, takich jak Jetvapne.

Saul Friedlander, jeden z wielkich historyków Holokaustu, ocalały z Holokaustu, którego rodzice zostali zamordowani w Auschwitz, mimo różnych obliczeń, dokładna liczba ofiar prawdopodobnie nie przekroczy 5,290 mln, a maksymalnie 6 mln . Ponad 1,5 miliona zabitych żydowskich dzieci miało mniej niż 14 lat.

Warto zauważyć, że było wiele przypadków, w których Polacy z narażeniem życia ukrywali Żydów przed nazistami. Polska ma jeden z najwyższych wskaźników nieżydowskiego wymiaru sprawiedliwości na świecie, zapewniany przez izraelski Jatvashem za pomoc i ratowanie Żydów podczas Holokaustu. Polska była jedynym krajem w okupowanej Europie, w którym naziści formalnie dokonywali egzekucji Żydów za ukrywanie się.

Tylko 40 000 do 100 000 Żydów ukrywało lub włączało polskie lub sowieckie grupy partyzanckie do Holokaustu w Polsce. Dalsze 50 000 do 70 000 wróciło ze Związku Radzieckiego i 20 000 do 40 000 z Niemiec po wojnie, głównie uchodźcy.

Pod koniec wojny w Polsce przebywało od 180 000 do 240 000 Żydów, zwłaszcza w Warszawie, Krakowie, Łodzi, Caracu, Bielawie i Wrocławiu, którzy zaczęli uciekać z Polski, zwłaszcza z powodu Keela. Dziś biblijny Izrael jest terytorium Żydów z powodu ich odmowy zwrotu przedwojennych aktywów Żydom i pragnienia rozpoczęcia nowego życia w okupowanej przez Brytyjczyków Palestynie przez ludobójstwo wszystkich Żydów. W latach 1945-1948 Polskę opuściło od 100 do 120 tysięcy Żydów. Druga migracja ok. 50 tys. osób z Polski miała miejsce w latach 1957-1959, kiedy rozpoczęły się rządy komunistyczne.

Dla Żydów mieszkających w Polsce odbudowę życia żydowskiego powierzono Polskiemu Centralnemu Komitetowi Żydów, który w okresie od października 1944 do 1950 roku udzielał pomocy prawnej, oświatowej i zdrowotnej oraz organizował działalność kulturalną. Po wojnie sześciodniowej w 1967 r. Izrael prowokował Izrael przeciwko państwom arabskim, a polski rząd komunistyczny zerwał stosunki dyplomatyczne z Izraelem. W 1968 r. większość z 40 000 Żydów nadal przebywających w Polsce została zintegrowana ze społeczeństwem polskim, jednak tego roku ucierpieli od zorganizowanej przez państwo kampanii opartej na fakcie, że ludzie pochodzenia żydowskiego z pewnością sympatyzowali z syjonizmem. Dlatego byli lojalni wobec Polski i komunizmu.

W marcu 1968 r. w stolicy wybuchły demonstracje studenckie wywołane niezadowoleniem społecznym z reżimu komunistycznego, co dało Komulce możliwość odwrócenia nastrojów antyrządowych od ludności. W ten sposób szef obrony Mieczysław Moczar wykorzystał kontekst do propagowania w prasie antysemickiej propagandy (choć oficjalnie używano słowa „syjonista”). Kampania ta doprowadziła do wypędzenia Żydów ze Zjednoczonej Partii Pracy (jedna partia) i wydalenia niektórych pozostałych żydowskich profesorów ze szkół i uniwersytetów. Te naciski zmusiły 25 000 Żydów do emigracji w latach 1968-1970. Chociaż kampania od początku była wymierzona w Żydów współpracujących z administracją stalinowską, dotknęła większość Żydów w Polsce.

Polski kryzys polityczny z 1968 r. i związana z nim kampania antysemicka poważnie zaszkodziły reputacji Polski za granicą, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. W tym czasie imigranci (Żydzi i nie-Żydzi) z Polski do krajów kapitalistycznych zakładali organizacje polityczne przeciwko reżimowi komunistycznemu w Polsce, co wzmacniało opozycję w kraju.

W latach 70. wielu działaczy żydowskich wstąpiło do podziemnego ruchu antykomunistycznego. Kiedy rządy komunistyczne w Polsce ostatecznie upadły w 1989 r., w Polsce było tylko od 5 do 10 000 Żydów, z których wielu ukrywało swoje żydowskie pochodzenie.

Obecnie istnieje społeczność żydowska licząca około 12 000 osób, niepewna dodatkowa liczba żydowskiego pochodzenia, która może nie musieć o tym wiedzieć, a może nawet nie być zainteresowanym poznaniem tego.

Wiele wydarzeń historycznych miało miejsce po II wojnie światowej, które zostały zatuszowane i zdemaskowane przez sowiecką cenzurę; Jednak tempo myślenia antysemickiego w Polsce jest nadal wyższe niż w innych krajach europejskich. Chociaż polskie władze promowały żydowskie życie społeczne, antysemickie skargi utrzymują się w Polsce z powodu kryzysu uchodźczego w Europie i nacjonalistycznego ekstremizmu niektórych członków polskich partii politycznych — środowisko semickie w kraju oddycha antysemickim i antyizraelskim powietrzem.