Najlepsze i najgorsze „Napoleona” Ridleya Scotta | kultura

Są w tym bardzo dobre rzeczy Napoleon Napisane przez Ridleya Scotta Dla fanów tej postaci i jej historii, a także innych, którzy pozostawią Cię trochę niedosytu, niezadowolenia, a nawet zniesmaczenia. Oto krótki wybór zalet i wad filmu, który niezależnie od swoich walorów filmowych zapewnia fascynujące widowisko i zachęca do dyskusji.

Najlepsze:

—Józefina. Połączenie postaci Vanessy Kirby jest doskonałe. Bardzo atrakcyjny z Patrzeć Z krótkimi włosami (idealny styl na gilotynę, z której, jak nam mówiono, uciekła tylko dlatego, że była w ciąży), już w pierwszym wystąpieniu była odpowiednio uwodzicielska i nieskromna, mimo że prawdziwa Josefina próbowała się trochę uśmiechnąć. Zęby miał połamane i poczerniałe od nadmiaru trzciny cukrowej, którą zjadł na Martynice. Film bardzo dobrze opisuje relacje z Napoleonem. Początkowo przeżyła (wdowa, przedwcześnie rozwinięta była arystokratka szukająca opiekuna w burzliwym świecie), z fascynacją wschodzącą legendą, jako pierwsza widzi intymną nędzę bohaterki. Zdenerwowana twarz w niektórych scenach seksu mówi wszystko. Jej postęp w kierunku hedonizmu, kochanków i marnotrawstwa, jej upadek spowodowany niemożnością spłodzenia cesarskiego następcy i jej kruchy urok, jaki odtąd miała, gdy została bliską przyjaciółką w Malmaison, zostały bardzo dobrze opowiedziane i, co dziwne, w filmie to na początku nadaje tempo. To wykracza poza wiele rzeczy. Prawdą jest, że związek zaczął się, gdy syn Józefiny udał się do Napoleona z prośbą o miecz gilotynowy ojca.

– Podkreślenie roli husarza Hipolita Karola, kochanka Józefiny, który był atutem (a jego elegancja zasługuje na słowo). Może wydawać się wątpliwe zapewnienie mu tak dużej przestrzeni przy ograniczonej liczbie snapów i tak dużej liczbie cennych obrońców, że nadal oczekuje się na jego transfer. Ale oblężenie odegrało zasadniczą rolę w przywiązaniu Napoleona do Józefiny, wyzwalając jego zazdrość i sprawiając mu bardzo poważne problemy (i to nie tylko z powodu noszenia kapelusza): wplątany w sieć fałszywych kontraktów z wojskiem, wciągnął Józefinę, która była zawsze potrzebujący pieniędzy, w grę, która bardzo poważnie zaszkodziła funduszom publicznym, wpłynęła na uczciwość Bonapartego. Przystojny i elegancki Hippolyte służy także Ridleyowi Scottowi do wyrażenia swojej fascynacji mundurami – nosi mundur bardzo podobny do munduru Huzara Duberta (Keith Carradine) w Pojedynkowicze, Co brzmi jak poczucie własnej wartości.

– Pokaż, jak Napoleon uprawiał seks. Wyglądało na to, że pirat zachowywał się tak prywatnie. Widzisz to w jego listach. Tutaj cię złapię, tutaj cię zabiję. Niewiele poświęca się wstępom, a wszystko toczy się w niesamowitym tempie. Niecierpliwość w miłości i na wojnie. Strzelec na koniec. Jedna z jego fanek, piosenkarka Giuseppina Grassini (!), podsumowała to słowami: „W trzy minuty było po wszystkim”. Podobnie było przy stole: „Jeśli chcesz zjeść dobry obiad, zjedz kolację z Cambacérèsem, jeśli chcesz zjeść zły obiad, zjedz kolację z Lebrunem, jeśli chcesz zjeść szybki obiad, zjedz kolację z Lebrun” – powiedział.Co ciekawe, nie lubił koniaku.

—To częściowo licencja z filmu, bo jego matka (Pani Mir(Doña Letizia) nie wtrąciła się w tę sprawę, kładąc ją nago do łóżka, ale prawdą jest, że Napoleon miał romans z 17-letnią kelnerką Elinor Denuel de la Plaine i zostawił ją w ciąży, chcąc udowodnić, że jest . Nie był impotentem i wynikająca z tego bezpłodność ich małżeństwa była winą Josefiny. Dziewczyna urodziła nieślubnego syna, hrabiego Léona (od ostatnich liter imienia ojca) i była otwarta na pomysł cesarza, aby się z nią rozwieść, aby mieć dziedzica.

– Skup się na obrońcy. Ridley Scott dobrze widział, jak ważne były one dla kariery Napoleona. Częściami jego wielkiej baterii były jego „rozpuszczone córki”. Rzadko można go było zobaczyć w kinie (nawet w kinie). Obrońca Nawarony) Huk artylerii jak w filmie (i efekty pocisków artyleryjskich), dając widzowi bardzo realne poczucie bycia na polu bitwy Napoleona. Bitwy napoleońskie były, jak dobrze wykazano, prawdziwą rzezią: szacuje się, że łączna liczba ofiar pod Borodino (najkrwawsze starcie aż do bitwy nad Marną sto lat później) równałaby się katastrofie całego samolotu pasażerskiego w tym rejonie. 15 kilometrów kwadratowych co 15 minut w ciągu 10 godzin trwania bitwy (Napoleon, życieAndrew Roberts, Word Editions, 2016)

-pogoda. Reżyser otula swój film cudowną fakturą i bardzo malarską kolorystyką, pokazując, że inspirował się malarstwem tamtych czasów. Jeśli chodzi o Egipt, wpływ Hieronima jest wyraźny (i pamiętajmy, że jego wpływ… Policyjny wiersz Spust był dla Gladiator). W Austerlitz i Rosji Gross; Oczywiście, podczas koronacji, David.

-Ścieżka dźwiękowa. Oprócz oryginalnej muzyki Martina Phippsa, chórów korsykańskich, popularnych wówczas pieśni, m.in KarmaniolaI utwory klasyczne, szczególnie Haydna. Purcella też. Wszystko jest bardzo miłe Podobny do Kubricka.

– Książę Wellington. Brytyjski generał, który sprawia wrażenie starszego (Rupert Everett ma 64 lata, Wellesley 46 w Waterloo), wygląda jak alter ego Ridleya Scotta z jego sceptycznym, zjadliwym i sarkastycznym poglądem na Napoleona. Reprezentuje także najpowszechniejszą brytyjską opinię na temat korsykańskiego „tyrana” i „zarozumiałego”. Scena (która została wymyślona; Napoleon i Wellington nigdy się nie spotkali), w której rozmawiają na statku HMS Bellerofont Miejsce, w którym przetrzymywany jest cesarz przed przeniesieniem HMS Northumberland Świętej Helenie pokazuje, że w przeciwieństwie do młodych marynarzy, którzy się pojawiają, instytucja Brytyjczycy nie ulegli charyzmie Napoleona i zawsze widzieli szwy (jak Ridley Scott).

– Car Aleksander. Film trafnie ukazuje charakter Aleksandra, jego podziw dla Napoleona i sposób, w jaki zabrał go do sadu w Tylży. Prawdą jest, że Alejandro odwiedził Josefinę i była między nimi chemia.

– Kolejnym drobnym szczegółem jest ten przedstawiający brytyjskiego sierżanta, który podczas bitwy pod Waterloo ustawiał piechotę z poziomą pałką. Wygląda jak sam Pat Harper, pomocnik Sharpe’a z powieści Bernarda Cornwella. Atmosfera w stylu Republiki Weimarskiej, która panowała w Paryżu po upadku Robespierre’a, jest bardzo dobra. Przedstawiono rzeź i dźganie wojowników w rosyjskim lesie przez Kozaków, jakby byli Markomanami Gladiator.

najgorszy:

— Szybkość, z jaką życie Napoleona pojawia się na ekranie (jeśli jest piątek, to jest to Gina). Co prawda porównywano go do świecącej gwiazdy i że jedną z jego głównych cnót na wojnie była szybkość (nie mówiąc już o wspomnianej seksapilu), ale było już za dużo skoków i zbyt wiele podstawowych rzeczy zostało porzuconych. Na przykład jego intelektualna strona.

– Całkowity brak wojny w Hiszpanii. Niedopuszczalne jest, aby film o Napoleonie, nawet jeśli został wyprodukowany przez Brytyjczyka, pozbawiony zdecydowanej atmosfery półwyspu. Pozostało nam (w oczekiwaniu na to, co przyniesie czterogodzinny oryginał w Apple TV+) bez zobaczenia Ridleya Scotta naśladującego paletę Goi i możemy sobie tylko wyobrazić, co by zrobił w przypadku słynnego ataku polskich łuczników pod Somosierrą („The Cesarz nas obserwuje!”). ).

– Hieratyczny autorstwa Joaquina Phoenixa. Być może Phoenix wolałby zagrać taką postać, która dała tak wspaniałe kreacje jak Albert Dieudonné (wspaniały Napoleon grany przez Abla Gance’a), Marlon Brando, Charles Boyer, Rod Steiger czy Patrice Chéroux, gdzie pokazuje kilka zapisów i przechodzi przez migawki (i lata) z niemal takim samym wyrazem skupionej transcendencji. Najlepiej porusza się w scenach intymnych – gdy czuje wiadomość Josefiny i przebiega nią po swoim ciele, gdy się z nią bije („Jesteś pusta!”, „A jesteś gruba!”) lub gdy się bawią („Miłość to głupie gadanie”). „Dwa” – powiedział Bonaparte) – niż było ich w masach. Należy zauważyć, że w niektórych momentach wykazuje nieoczekiwaną kruchość Napoleona. Publicznym momentem, w którym wydaje się najbardziej spokojny i żart jest tego wart, jest moment, gdy nosi wieniec laurowy niczym rzymski cesarz podczas koronacji. Pozostaje jego częsty gest zakrywania uszu, gdy strzelają z armat, oraz potwierdzony historycznie gest czule pociągania za ucho, zarówno w stronę stronic, jak i doświadczonych strzelców wyborowych. Grunardy.

– Szarża Napoleona pod Waterloo. Napoleon nie poprowadził w bitwie żadnej szarży kawalerii. Nie oznacza to, że nie robił tego przy innych okazjach. I nie był odważnym człowiekiem: jego odwaga udowadniała się przez całe życie, poprzez bohaterskie epizody, takie jak te, w których walczyli Lodi i Arcole („Dla odważnych pistolet to nic innego jak rękojeść włóczni”, jak to ujął ). Miał szczęście, bo we wszystkich walkach był w zasięgu (co widać na filmie) i wiele osób wokół niego zginęło.

— Masakra na lodzie pod Austerlitz. Ridley Scott trzymał się mitu o zagładzie armii rosyjskiej i austriackiej na zamarzniętych jeziorach. Scena jest mocno przesadzona (wydaje się, że jesteśmy w bitwie nad jeziorem Peipus w 1242 roku, kiedy Aleksander Newski odnosi zwycięstwo nad Krzyżakami), choć filmowo sprawdza się (reżyser czuje się jak Eisenstein i jest zadowolony z tej standardowej sceny) . (Nosiciel zatonął w krwawej głębinie) I prawdą jest, że duża część strat aliantów nastąpiła w locie: kawaleria austriacka nie miała obrony w tylnej części napierśnika, a z tyłu była wyjątkowo słaba (podobnie jak Josephine).

– Strzał w piramidy. Tak zwana bitwa pod piramidami faktycznie rozegrała się w takiej odległości od tych ruin, że kula nie mogła trafić Khafre, jak pokazano na filmie, ku wielkiemu przerażeniu Egipcjan. Ridley Scott uzasadnił to stwierdzeniem, że było jasne, że Napoleon był w Egipcie. Egiptologię szczegółowo omówiono już w Exodus: królowie i bogowie Zobacz piramidy w budowie w Nowym Królestwie! Z drugiej strony scena, w której Napoleon przykłada ucho do ust mumii, jest bardzo dobra i precyzyjna: Bonaparte rozbudził w nas ciekawość starożytnego Egiptu, a nie go zbombardował.