:quality(75)/cloudfront-us-east-1.images.arcpublishing.com/elcomercio/QNYYCTCTSJHBBH4S2F3TEJSSLU.jpg)
:quality(70)/cloudfront-us-east-1.images.arcpublishing.com/elfinanciero/2IRBMGUPYJFWFJHKCZ57PRKU64.jpeg)
„Ludzie wykorzystują tylko 10 procent naszych mózgów”. Dorosły umysł się nie zmienia. „To mózg gadów kontroluje zachowanie dzieci”. „Człowiek jest mądrzejszy, im więcej ma neuronów”. Kto z nas nigdy nie słyszał o tych wypowiedziach? Jest to jednak nieważne.
To są błędne interpretacje na temat mózg („nerwowy”), które często przenikają do populacji za pośrednictwem pewnych form Publikacje naukowe. Sięgają także po edukację. Świadczy o tym badanie opublikowane w 2014 roku, w którym stwierdzono, że Nauczyciele w różnych krajach, zarówno zachodnich, jak i wschodnich, wierzą w tego rodzaju stwierdzenia.
Szerzenie tych nieporozumień nie jest wulgarne, ale może prowadzić do nienaukowych i szkodliwych strategii edukacyjnych. Na przykład nadmierne wzbogacenie środowiska dzieci i Obsesja na punkcie uczenia ich więcej rzeczy była lepsza przed szóstym rokiem życia.
Zamieszanie między częścią a całością
Kolejny często występujący błąd w Komunikacja w neuronauce Polega ona na utrwalaniu tzw. „błędu abstrakcyjnego”: przypisywaniu części (mózgowi) cech psychologicznych, które faktycznie należą do całości (człowieka jako całości).
Dzięki szybkiemu wyszukiwaniu w Internecie możemy znaleźć wyrażenia takie jak „mózg myśli”, „mózg pamięta”, „twój umysł widzi”, a nawet „twój mózg nienawidzi”.
Tego typu wyrażenia są używane nie tylko przez przedstawicieli nauki, ale także w dziedzinach takich jak nauczanie, a nawet nauki zawodowe. Jeden z celów Australijskiej Inicjatywy Badań nad Mózgiem ( Australijska Inicjatywa Mózgu ), które jego promotorzy sugerują jako „zrozumienie i poprawę tego, jak mózg uczy się w dzieciństwie”.
Ten abstrakcyjny błąd stanowi pojęciową podstawę dla tego, co filozof Carlos Moya opisuje jako nowy (i sprzeczny) „materialny dualizm”. Kiedy już przezwyciężyliśmy podwójną koncepcję duszy i ciała (w sposób kartezjański), teraz myślimy o mózgu niezależnym lub odizolowanym od ciała. Ta ostatnia wydaje się w pewnym sensie zbędna. To nie odpowiada rzeczywistości: Mózg jest tylko częścią układu nerwowego, który z kolei jest tylko częścią ciała. Co więcej, ciało to jest oprawione w kontekst społeczny (nie „mózg w wiadrze”), który krytycznie wpływa na rozwój i życiową historię jednostki.
Ani stopy nie chodzą, ani umysł nie myśli
Czytelnik zgodzi się, że twoje nogi nie chodzą, ale że chodzisz stopami. podobnie, To nie twój mózg myśli, pamięta, nienawidzi lub kocha, ale robisz to wszystko za pomocą mózgu.
Można by pomyśleć, że porównanie między mózgiem a stopami nie wystarczy, ponieważ mózg, w przeciwieństwie do poprzednich, ma dużą zdolność kontrolowania innych części ciała. Nie powinniśmy jednak o tym zapominać Mózg z kolei zależy od innych narządów, aby przetrwać i funkcjonować, zwłaszcza (ale nie tylko) od serca.
Mózg bynajmniej nie jest niezależny i władca reszty ciała, o czym świadczy dynamika jego rozwoju: Pierwsze synapsy pojawiły się u płodu ludzkiego dopiero po 23. tygodniu życia prenatalnego, a mózg nie rozwinął się w pełni przed 20. tygodniem. Mówiąc najprościej, bez ciała nie może być mózgu, zarówno pod względem funkcjonalnym, jak i chronologicznym.
Do pewnego stopnia rozumie się, że Naukowcy lub wydawcy przeszkoleni w dziedzinie neuronauki Ma tendencję do przekazywania abstrakcyjnego błędu, świadomie lub nieświadomie. W końcu twoja specjalistyczna wiedza może prowadzić do przeceniania znaczenia części rzeczywistości.
Z tego powodu i jak zostało znormalizowane przez fakt, że „nauka o części”, podobnie jak neuronauka, wnika zdecydowanie w rozumienie nauk społecznych i humanistycznych, które badają człowieka jako całość, Należy również znormalizować ścieżkę komplementarną: ta „nauka całości” przyczynia się do pełniejszego (i realistycznego) zrozumienia układu nerwowego.
Aby to osiągnąć, neuronauka musi być bardziej otwarta na naukę i prawdziwy dialog z innymi dyscyplinami (psychologia, edukacja, komunikacja, prawo, filozofia). W ten sposób interdyscyplinarna współpraca może przyczynić się do spowolnienia proliferacji neuronów i redukcyjnych poglądów ludzi, które hamują nawet postęp samej neuronauki. Rygor metodologiczny nie powinien łączyć się z brakiem rygoru w argumentacji. W końcu komunikacja mózgowa nie oznacza ograniczania się do mózgu.
* Aby przeczytać oryginalny post robić Kliknij tutaj.
* José Manuel Muñoz jest badaczem w Międzynarodowym Centrum Neuronauki i Etyki (CINET) Fundacji Tatiany Pérez de Guzmán El Bueno.
Javier Bernacer jest badaczem w grupie Mind-Brain w Instytucie Kultury i Społeczeństwa (ICS) na Uniwersytecie Navarra.
* Rozmowa jest niezależnym, non-profit źródłem wiadomości, analiz i komentarzy ekspertów akademickich.
„Irytująco skromny muzykoholik. Rozwiązujący problemy. Czytelnik. Hardcore pisarz. Ewangelista alkoholu”.
More Stories
NASA właśnie odkryła świat wielkości Ziemi pokryty wulkanami – naucz mnie o nauce
Smartfony kontra luksus: wielki dylemat pokolenia Z
Kiedy jest najlepszy czas, aby zobaczyć go w Meksyku bez teleskopu?