Intryga w szpitalu

5 września 2016 r. w auli Uniwersytetu w Barcelonie dr Amalia Lafuente, profesor farmakologii w Pavilion University School of Medicine, odczytała oficjalny wykład inauguracyjny tego nowego kursu.

Pod tytułem „Medycyna i literatura, para prawa zwyczajowego” raport przeanalizował bogatą i szeroką tradycję pisarzy, którzy byli lekarzami lub poruszali tematy medyczne w swoich pracach, od Arthura Conana Doyle’a i Antona Czechowa po Pio Barrugę. , Mica Waltari, Maxence van der Mersch czy Noah Gordon (ten dodatek został później opublikowany w Podsumowanie konferencji).

Dr Lafuente aktywnie działa na rzecz rozpowszechniania swojego zawodu w kulturze i każdego roku prowadzi na kursie Els Juliols w UB seminarium, w którym praktyka medyczna jest połączona z serialami telewizyjnymi – z nieuniknionymi Nagły wypadek , instynkt anatomia NS Dom- , Kino lub Bestsellery.

Ze swojej pracy na czele grupy farmakogenetycznej na Uniwersytecie w Buffalo wydobył dużą część doświadczeń, które wykorzysta w swojej pierwszej powieści

Lafuente jest także powieściopisarzem. Ze swojej pracy na czele grupy farmakogenetycznej na Uniwersytecie w Buffalo wydobył dużą część doświadczeń, które wykorzystał w swojej pierwszej powieści: kod genetyczny (Plaza i Janice/Proa, 2009). W 2013 opublikował drugi, leczenie ryzyka (z tymi samymi redaktorami) skupili się na biznesie medycyny estetycznej.

Właśnie pojawił się trzeci, tajemnica zawodowa (kolumna), która moim zdaniem stanowi nie tylko kluczowy krok w jej pisarskiej karierze, ale jest również uważana za kamień milowy w narracji medycznej, na poziomie dzieł Franka Slaughtera, AJ Cronina czy Robina Cooka, wszystkich kim są wizje zawodu „od wewnątrz” (w przeciwieństwie do doskonałych „outsider” wizji Iana McEwana czy Gomeza Jurado). I z pewnymi echami klasycznego noszenia Dom Boga Samuel Shem, wielokrotnie cytowany na swoich łamach.

Prestiżowy psychiatra z Barcelony został zabity przez zatrucie napoju izotonicznego podczas popularnego wyścigu na ulicach Raval. Odcinek zaczyna się od fabuły, w której jesteśmy świadkami walki o władzę w Centralnym Szpitalu Uniwersyteckim w Barcelonie – ale nie tak bardzo. w skargach na wykroczenia i chciwość wyspecjalizowanej kancelarii prawnej; wykorzystać stypendystów, doświadczenia inicjacyjne, aspiracje i rozczarowania mieszkańców MIR; wewnętrzne uwikłania emocjonalne i występowanie polityki w strukturach szpitalnych; Do społecznego zawodu niektórych medialnych „doktorów sukcesu”, do szarości „nie jednego lekarza” i kwestionowania ostatecznego autorstwa niektórych tekstów przeciążają program.

Postać Dostojewskiego, dr Fidel Masot, uwikłana w swoją pracę i jej moralne sprzeczności, jest centralnym elementem złożonej i skrupulatnie narysowanej grupy postaci, takich jak jego przyjaciel Agosty, z którym obserwuje myszy w stajni. Położna Izabela lub Tatiana uprzywilejowana i altruistyczna. Morderstwo dr Petarta jest postrzegane jako MacGuffin w 454-stronicowej rozszerzonej powieści, ale waga napięcia nie jest w tym głównym czynnikiem.

tajemnica zawodowa Postacie te urzekały codzienny opis szpitalny, z następującą po sobie kolejno przypadkami na oddziale psychiatrii: pacjentów schizofrenicznych, uzależnionych i psychotycznych, które autor skrupulatnie odnotował.

Wyjaśnienia techniczne są zdumiewające dla laika: „Na elektrokardiogramie uniesiono wyciąg STD, który wyjaśnia zablokowanie całej tętnicy wieńcowej w przedniej ściance bocznej”. Znamy klozapinę, lit, haloperidol czy risperidon.

Krzyk „Potrzebujemy rodziny” powtarza się. Autorka ponawia zainteresowanie genetyką, a jej bohaterowie badają, czy z tej perspektywy można kontrolować agresję.

Ostatnie strony podziękowań ujawniają dokładne badania, które udokumentowała sama Amàlia Lafuente. Taka jest siła profesji, która widzi konieczność potępienia tragedii praktyki medycznej, aby wydobyć weryfikację jej trwałej wielkości.