Eurofighter Typhoon otrzymuje duże ulepszenia

Placówka testowa jest wielkości klasy uniwersyteckiej, otoczona wysokimi na 30 stóp metalowymi drzwiami i ścianami wyłożonymi nitami z pianki, aby zapewnić dokładność testów przeprowadzonych za pomocą nowego systemu radarowego.

Witryna została zbudowana przez brytyjską firmę inżynieryjną Ferranti w 1943 roku w celu produkcji celowników do karabinów myśliwskich Supermarine Spitfire, jednego ze słynnych samolotów II wojny światowej, używanego przez Królewskie Siły Powietrzne i wiele krajów sprzymierzonych przeciwko nazistowskim Niemcom.

Dziś, po serii fuzji w sektorze obronnym, zakład należy do włoskiego kontrahenta Leonardo.

Radar huraganu ECRS Mk2

ECRS Mk2 to nowy radar z aktywnym skanowaniem elektronicznym (AESA), który zwiększa możliwości prowadzenia wojny elektronicznej przez Typhoony.

Nie dzieli żadnego sprzętu z oryginalnym radarem Typhoon Captor ani z wariantami Captor-E wyposażonymi w AESA, takimi jak ECRS Mk0 dla Kuwejtu i Kataru lub ECRS Mk1 dla Niemiec i Hiszpanii. Jednak nowy radar będzie miał wspólny interfejs człowiek-maszyna.

Oprócz tajfunu RAF, ECRS Mk2 położy również podwaliny pod następną generację radarów, które zostaną zainstalowane w nosie piątej generacji przyszłego myśliwca Tempest..

Godną uwagi cechą tego radaru jest to, że wykorzystuje „repozycjoner” zamontowany na pojedynczym łączu obrotowym, w przeciwieństwie do podwójnej rozdzielnicy w Captor-E.

Jak już skomentował EurAsian Times, zastosowanie repozycjonera pozwala na nachylenie radaru w obie strony, zapewniając znacznie szerszy kąt „obserwacji” wynoszący ponad 90 stopni od linii środkowej samolotu.

W niektórych sytuacjach może to mieć istotne zalety taktyczne, na przykład gdy myśliwiec musi wykonać manewr radioaktywny, aby uniknąć wykrycia przez wrogiego bojownika.

manewrowanie”wesoły„Składa się z myśliwca poruszającego się o 90 stopni (w pionie) od impulsowego radaru dopplerowskiego wroga, który wykorzystuje przesunięcie Dopplera do pomiaru względnej prędkości celu. Odfiltrowuje obiekty o niskiej prędkości względnej, takie jak chaos naziemny i „chodzący myśliwiec”, które nie zbliżają się ani nie zbliżają do radaru wroga.

Jest to przydatna taktyka, gdy radar znajduje się wyżej niż samolot nadawczy i próbuje namierzyć cel w scenariuszu obserwacyjnym, gdy teren jest chaotyczny.

W przeciwieństwie do tego, w przypadku stacjonarnego radaru lub mechanicznego układu skanującego AESA, wykonanie manewru transmisji oznacza, że ​​myśliwiec straci obraz radarowy na rzecz wroga, którego próbuje ominąć.

W przypadku braku czujników innych firm przekazujących te dane myśliwcowi transportowemu za pośrednictwem łącza danych, jego pilot traci z oczu sytuację taktyczną, kiedy ma to największe znaczenie.

Co gorsza, żaden pocisk naprowadzany radarem wystrzelony z samolotu bojowego nie byłby w stanie otrzymać aktualizacji w połowie lotu. Szanse na zabicie tych pocisków zmniejszą się, zwłaszcza jeśli są one początkowo wystrzeliwane z dużej odległości.

W tym miejscu do gry wkracza instrument do repozycjonowania, który może skierować antenę radaru na dowolną stronę, zapewniając znacznie większe pole widzenia czujnika i pozwalając na niższą wykrywalność dzięki lepszej świadomości statusu pilota w warunkach manewrowania.

Testy w locie ECRS Mk2 na samolocie testowym Eurofighter zaplanowano na ostatni kwartał 2023 rokuz planem osiągnięcia początkowej zdolności operacyjnej (IOC) do 2030 r.

Wybrane stanowisko testowe, Typhoon ZK355, znajduje się obecnie w zakładzie BAE Systems w Wharton w celu przygotowania.

Oczekuje się, że prototyp radaru ECRS Mk2 zostanie dostarczony do Wharton pod koniec 2022 r., a krytyczny przegląd projektu systemu dla radaru produkcyjnego zostanie zakończony.