Polskie miasto Gdańsk krztusi się pyłem węglowym

Do tej pory Polacy tradycyjnie mieszkali na południu kraju, w którym wydobywano węgiel, narażeni na zanieczyszczenia pochodzące z górnictwa.

Ale ostatnio szkody środowiskowe związane z tym paliwem kopalnym wyszły na jaw również na wybrzeżu Morza Bałtyckiego, 500 km na północ od obszarów górniczych.

Brak wystarczającej produkcji krajowej powoduje, że Polska musi importować węgiel. Ale wraz z inwazją na Ukrainę rosyjskie embarga na paliwa kopalne zmusiły Warszawę do szukania innych rynków zbytu.

Biorąc pod uwagę duże ilości importowane z Kazachstanu, Kolumbii czy Indonezji, gdański port zaczął magazynować węgiel bardzo blisko terenów mieszkalnych.

„Ten kurz jest wszędzie”, lamentuje Ivona, lat 37, przed domem, w którym dorastała. Jego fasada pokryta jest grubą czarną powłoką. – Był brązowy – wyjaśnia.

„Każdy dzień zaczynamy od sprzątania. Wystarczy, że otworzymy drzwi lub okno, żeby wpuścić kurz” – lamentuje mama z miesięcznym dzieckiem.

Spędzanie czasu w ogrodzie jest teraz niemożliwe.

„Maszyny do filtrowania powietrza i nawilżacze są cały czas włączone. A jeśli chcemy wyjść z córką, idziemy pieszo w inne miejsca” – wyjaśnia.

Ponadto w domu nieustannie słyszą wibracje ciężarówek, które krążą „24 godziny na dobę”, aby przewieźć minerał.

„Nigdy nie było tak poważnie” — podkreśla.

„Burza piaskowa”

To zdanie podziela Elżbieta Rostalska, której dom wychodzi na stosy węgla wzdłuż kanału.

„Mieszkam tu od ponad 40 lat (…) sytuacja jest najgorsza, jaką kiedykolwiek znaliśmy. Mamy XXI wiek, a oni mogą robić różne rzeczy” – oburza się 64-letnia kobieta.

Kiedy wzbija się pył węglowy, możesz pomyśleć, że jesteś w środku „pustynnej burzy” bez absolutnie żadnej widoczności, mówi.

„Mam astmę, więc kiedy nagromadzi się zanieczyszczenie, pozostawia nieprzyjemny posmak w gardle” – wyjaśnia.

W regionie nasilają się zaburzenia zdrowotne. Ojciec Iwony Woźniewskiej cierpi na rozedmę płuc, poważną chorobę płuc.

Henrik Mott, który mieszka obok, również cierpi na problemy z płucami.

„Codziennie muszę trochę otworzyć duże okno” – wyjaśnia 66-latek.

— Ale jak to zrobić? On jest zaskoczony.

Ostatnio jego żona bierze środki przeciwbólowe, aby złagodzić bóle głowy.

Niedawno musiał wyprowadzić się na krótko z Gdańska i „magicznie skończyły się jego boleści” – mówi Henrik Mottle.

Jego 46-letnia córka Anna Mottle-Kosińska postanowiła walczyć z tym zanieczyszczeniem.

Według niego sytuacja pogorszyła się wraz ze wzrostem importu węgla w miarę zbliżania się zimy.

„Węgiel był składowany w każdym niezamieszkałym kącie. Był to węgiel niskiej jakości z Kolumbii, Kazachstanu i innych części świata” – wyjaśnia.

„Czarne miasto”

Anna Mottle-Kosinska jest współzałożycielką Obywatelskiej Kampanii Przeciw Zanieczyszczeniom, która nawołuje do działań prewencyjnych, takich jak spryskiwanie węgla wodą czy okrywanie ciężarówek plandekami, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się pyłu.

Pod presją w tym zakresie Rada Miasta Gdańska zwołała specjalne posiedzenie w celu zajęcia się tą sprawą.

Ludzie wykorzystali okazję do wywieszenia transparentów z hasłem „Gdańsk: Czarne Miasto”.

„Prawie 90 proc. ilości węgla, który trafia do Polski i jest rozprowadzany po całym kraju, trafia do Gdańska, który jest blisko osiedli” – powiedziała agencji AFP prezydent miasta Aleksandra Dulkiewicz, zaznaczając, że problem dotyczy „tysięcy osób”. .

– W Gdańsku, w szkołach, są miejsca, gdzie dzieci tygodniami nie wychodzą – przekonuje.

Rada miejska zaprosiła na spotkanie urzędników państwowych i port będący w 95% własnością państwa, ale ci nie przybyli.

– To pokazuje, że teraz nikt nie chce się zmierzyć z mieszkańcami i ich prawdziwymi problemami, ani pomyśleć o inteligentnym rozwiązaniu – ubolewa Dulkiewicz.

Na spotkaniu rada zwróciła się do rządu o natychmiastową reakcję, począwszy od oczyszczenia ulic i pojazdów w porcie, a skończywszy na monitorowaniu wskaźników zanieczyszczenia.

Pewne środki zostały już podjęte, ale ludzie uważają, że nie są one wystarczające.

„Chociaż nastąpił niewielki postęp, nadal nie dzieje się dobrze” – ubolewa Iwona Woźniewska.