NATO wznowiło zimną wojnę

The

ugryzienie Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), która odbyła się w Madrycie w ostatnich dwóch dniach czerwca, zaowocowała nie mniej niż oficjalnym ponownym uruchomieniem zimna wojna Że w drugiej połowie ubiegłego wieku Stany Zjednoczone i ich sojusznicy stanęli w obliczu wymarłego bloku sowieckiego. Dyskurs, którego używali również zachodni przywódcy w swoich przemówieniach koncepcja strategiczna Uzgodniona między stronami, nie pozostawiająca żadnych wątpliwości: od teraz Rosja będzie uważana za wroga pokonanego i nie będzie szczędziła środków, by narzucić Moskwie lub innemu podmiotowi wizję i interesy Zachodu. Uzgodniono m.in. udzielenie nieograniczonego wsparcia wojskowego Ukrainie, zwiększenie budżetów wojskowych niemal wszystkich państw członkowskich oraz integrację Szwecji i Finlandii, dwóch państw, które pozostały neutralne.

Dowodem rosnącej wrogości i chęci NATO do zaangażowania się w walkę o globalną władzę, wykraczającą poza jej zamierzone cele obronne, jest po raz pierwszy dokument, w którym członkowie NATO określają swoje priorytety dla NATO. Najbliższe dziesięć lat ma włączyć Chiny do swoich interesów, mimo że potęga ta znajduje się w regionie Pacyfiku.

Aby zrozumieć najbardziej znaczącą zmianę strategiczną dla NATO od czasu upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku, konieczne jest rozważenie bezpośrednich i głębokich przyczyn. Pierwszy odnosi się oczywiście do inwazji Rosji na sąsiednią Ukrainę w lutym ubiegłego roku i późniejszej europejskiej paniki z powodu rzekomego zagrożenia Rosji dla jej integralności terytorialnej. Szerzej obejmuje także aneksję Krymu przez Rosję i wsparcie Moskwy dla prorosyjskich separatystów w ukraińskich obwodach donieckim i ługańskim od 2014 roku, kiedy rozpoczął się obecny cykl wyobcowania między mocarstwem eurazjatyckim a NATO.

Ale podstawowe przyczyny sięgają jeszcze dalej, przynajmniej do czasu rozpadu Związku Radzieckiego i Układu Warszawskiego trzy dekady temu, aktu, przez który istnienie NATO straciło wszelką rację swojego istnienia, ponieważ zniknęli aktorzy geopolityczni, którzy starali się je powstrzymać. Jak wiadomo, daleki od podążania drogą zdrowego rozsądku i budowania relacji opartych na wzajemnym zaufaniu ze spadkobiercą nuklearnej potęgi bloku socjalistycznego, Waszyngton i jego europejscy sojusznicy zostali rozdmuchani przez upadek rywala, krystalizując system, w którym Rosja byłaby. Byli oni systematycznie ignorowani – jeśli nie upokarzani – i położyli podwaliny pod trwałą wrogość poprzez włączenie praktycznie wszystkich byłych państw sowieckich do NATO, co skończyło się otoczeniem Moskwy przez bazy wojskowe i wycelowane w nią obiekty rakietowe. Punktem kulminacyjnym Marszu na Wschód był wspomniany już 2014 rok, kiedy to w Kijowie do władzy doszedł reżim rusofobii, który zachwiał równowagą w przestrzeni postsowieckiej. Wszystkim tym manewrom towarzyszyła czysta hipokryzja, w której udawała, że ​​nie rozumie przyczyn irytacji Rosji ani reakcji Kremla na nieznośne działania jej rówieśników. Dlatego chcą uznać obecność sił USA na i wokół rosyjskich granic za normalną, gdy wiadomo, że Pentagon może rozważyć wysłanie żołnierzy z tego kraju do Meksyku lub Kanady jako wypowiedzenie wojny.

Krótko mówiąc, przez 30 lat NATO angażowało się w konflikt geopolityczny, który dziś napędza decyzje, które narażają cały świat na ryzyko wojny o katastrofalnych rozmiarach poprzez bezpośrednie konfrontowanie się z Rosją i uważanie się za walczącego na Ukrainie. Jeśli tym zamachem Waszyngton chce powstrzymać lub zatuszować swój bezwzględny upadek, europejscy przywódcy muszą być bardziej ostrożni, obstawiając całą swoją strategię bezpieczeństwa, by umieścić się w cieniu sojusznika, który już wykazał swoją zmienność kilka lat temu, kiedy rząd Donalda Trumpa odwrócił się od Sojuszu, Atlantyk dał jasno do zrozumienia, że ​​nie dba o bezpieczeństwo swoich partnerów.