Ukraińcy wracają z Polski do domu na wyjątkową Wielkanoc

Jonah Blushinska i Kuba Stesiki

Warszawa, 22 kwietnia (Reuters) – Maria Verbiana, 19 lat, uciekła do Lwowa na Ukrainie miesiąc temu w obliczu groźby rosyjskiego bombardowania. Ale kiedy w niedzielę zbliżała się prawosławna Wielkanoc, nie mogła sobie wyobrazić, że może być z dala od swojego pastora i rodziny.

W czwartek wieczorem wsiadł do autobusu do domu, zgłosił się na ochotnika do pomocy ukraińskim żołnierzom, śpiewał pieśni ludowe i śpiewał modlitwy z księdzem Tarasem.

Był jednym z tysięcy osób powracających na Ukrainę na Wielkanoc, pomimo nieustającego zagrożenia ostrzałem i atakami na Ukrainie, zwłaszcza podczas rosyjskiej okupacji na wschodzie i południu.

„Ukraina jest teraz u szczytu swojej historii, więc jest to najbardziej wyjątkowa i święta Wielkanoc w historii Ukrainy” – powiedział Verbiana.

„Małpa z granatem mieszka obok nas, więc nigdzie nie można być bezpiecznym, nawet w Liwiach. Ale mamy nadzieję, że ta Wielkanoc będzie dla nas wyjątkowa. Że tak naprawdę Pan nas ochroni”.

Ponieważ ponad pięć milionów Ukraińców uciekło z Ukrainy od 24 lutego, dane UNHCR pokazują, że ponad milion wróciło do kraju. Nie jest jasne, ile dochodu jest stałe.

Imigranci, którzy zdecydowali się na powrót, stwierdzili, że motywuje ich niedostępność pracy za granicą lub chęć ponownego połączenia się z rodzinami, podczas gdy ich domy nie były bombardowane ani okupowane.

Maria Lidok, lat 21, od wielu lat mieszka w Polsce. W przeszłości spędził swoją wielkanocną podróż. Ale w tym roku zdał sobie sprawę, że powrót do rodziny w Wiskord, niedaleko Que, jest ważny.

„Teraz chcę wrócić, aby ich zobaczyć, ponieważ nigdy nie wiadomo” – powiedział Cue przed wejściem na pokład Flixbusa. „Kiedy mamy ten moment, zaczynamy inaczej myśleć o tym, co mamy i doceniamy to”.

W szczególności chciał zobaczyć swoją babcię, która mieszkała w mieście okupowanym przez wojska rosyjskie. Lidok nie mógł z nią rozmawiać podczas okupacji i teraz chce jej podarować wyjątkowy prezent.

„Chciałem narysować jego portret” – powiedział Litok. „Kiedy zobaczyła jego zdjęcie po wyzwoleniu jej wioski, chciała zobaczyć go w prawdziwym życiu”.

Po wylądowaniu w Q powiedział, że zainspirował go widok okupowanych miast na Ukrainie, zwłaszcza miast wokół miasta.

„Trudno było to zobaczyć, ale cieszę się, że jestem tu przez jakiś czas”.

Zostaniemy?

Wielu Ukraińców, którzy wrócili na Wielkanoc, borykając się z niepewnością trwających ataków, mówiło, że nie wie, czy zostanie w domu, czy wróci do Polski.

32-letnia Katerina Cherik powiedziała, że ​​chce wrócić do Kijowa i mimo wszystko pracować w hotelu. Ale kiedy wsiadł do autobusu do Koval w północno-zachodniej Ukrainie, gdzie mieszka jego rodzina, powiedział, że nie wie, co robić po Wielkanocy.

„Życie jest nieprzewidywalne. Nie wiemy, co będzie jutro. Mam rodzinę w Polsce i rodzinę na Ukrainie. Najprawdopodobniej więc wrócę do rodziny mojej siostry i będę dalej mieszkać w Polsce” – powiedział.

Ale Olena Lischuk powiedziała, że ​​ma nadzieję pozostać na Ukrainie i pomagać żołnierzom, gdy są bezpieczni, pomimo ataków na jej dom w Dubnie.

„Nie mogę powiedzieć, jakie to dla mnie przerażające. Płaczę, kiedy czytam wiadomości, a potem wracam w nocy. Mój zięć walczy teraz w tej bitwie” – powiedział.

„Ale jeśli jest cicho, zostanę. (Dodatkowy raport Margarity Sornochondradenko w Que; redakcja Juana Casas w języku hiszpańskim)