3 „nieśmiertelne” zwierzęta od dziesięcioleci urzekają naukowców

Oto trzy z tych wspaniałych stworzeń:

Zdolność tych robaków do regeneracji w przypadku podziału na dwie części znana jest od końca XIX wieku, ale zwierzęta te stały się popularne w 2012 roku, kiedy University of Nottingham opublikował badanie dotyczące ich możliwej nieśmiertelności.

Planaria to rodzaj płazińca spotykany na całym świecie i ma Nieograniczona zdolność regeneracji komórek macierzystych.

Istnieją dwa rodzaje planariów: niektóre rozmnażają się płciowo, a inne bezpłciowo, dzieląc się na dwa.

Naukowcy z University of Nottingham zbadali oba gatunki i odkryli, że osoby bezpłciowe mogą „zregenerować” swoje DNA.

W pewnym momencie naszego życia nasze DNA, podobnie jak większość zwierząt, osiąga granicę podziału komórek i nasze ciało zaczyna się pogarszać.

Z drugiej strony, planarianie mają większe ilości enzymu, który chroni ich komórki przed starzeniem się i mogą uzupełniać te zapasy podczas rozmnażania, co prowadzi naukowców do przekonania, że ​​mogą być nieśmiertelni.

To dziwnie wyglądające stworzenie jest bezkręgowcem słodkowodnym z cylindrycznym ciałem i mackami wokół ust.

Te macki służą do gryzienia ofiar, którymi są robaki, małe skorupiaki i inne bezkręgowce.

Hydry były jednym z pierwszych organizmów zbadanych przez holenderskiego naukowca Anthony’ego van Leeuwenhoeka, który zbudował mikroskop z pojedynczą soczewką sferyczną o dużym powiększeniu, aby zobaczyć te stworzenia.

Wkrótce potem szwajcarski naukowiec Abraham Tremblay obserwacje hydry i jej „odnawialnych supermocy” zwiastowały nową erę w biologii.

Podobnie jak planarianie, stułbie potrafią również regenerować części swojego ciała. Kluczem do zrozumienia potencjalnej nieśmiertelności są ich komórki macierzyste, które mogą: Nieograniczona samoodnowa.

W rzeczywistości całe ciało stułbi wydaje się składać z samoodnawialnych komórek macierzystych.

Naukowcy, którzy od lat obserwowali gromady stułbi, nie byli w stanie wykryć w nich żadnych oznak starzenia.

W 2018 roku naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis (UC Davis) wysunęli hipotezę, że stułbia może być nieśmiertelna dzięki swojej zdolności do kontrolowania czegoś, co nazywa się geny transpozonówznany również jako „skaczące geny”.

Są to geny, które mogą „przeskakiwać” z jednej części genomu do drugiej, powodując mutacje.

Kiedy jesteśmy młodzi, nasz organizm jest w stanie kontrolować te geny, ale gdy się starzejemy, trudno nam je utrzymać w ryzach.

Z drugiej strony Hydry mogą być w stanie na zawsze stłumić te geny.

Tak zwana nieśmiertelna meduza – lub używając jej naukowej nazwy, Turritopsis dohrnii– Mieszka w wodach morskich.

Po raz pierwszy odkryta w latach 80. XIX wieku na Morzu Śródziemnym, teraz można ją znaleźć w wielu innych miejscach z powodu wód balastowych zrzucanych ze statków.

Jest mały i uwielbia jeść plankton, jaja rybne i małe mięczaki.

Niesamowitą rzeczą w tym rodzaju meduz jest to, że może ponownie rozpocząć swój cykl życia. Kiedy meduza się zestresuje, odwraca się na wczesnym etapie życia.

Jest to czasami porównywane do powrotu żaby do kijanki lub motyla przekształcającego się w gąsienicę i jest to spowodowane procesem zwanym transformacją różnicową.

Konwersja krzyżowa ma miejsce, gdy w pełni uformowana wyspecjalizowana komórka dorosła zmienia się w inny typ dorosłej komórki. Ten proces pozostaje dla naukowców tajemnicą.

Kiedy meduza powraca do poprzedniego etapu życia jako potomek, tworzy również więcej organizmów o tym samym kodzie genetycznym, więc odmładzając ją również klonuje.

Zapamietaj to Możesz otrzymywać powiadomienia z BBC World. Pobierz i aktywuj nową wersję naszej aplikacji, aby nie przegapić naszych najlepszych treści.